Είμαστε προγραμματισμένοι μέσα στη φύση μας για επιβίωση. Η επιβίωση είναι το πρόγραμμα που τρέχει μέσα στον εγκέφαλο μας πριν και πίσω από οτιδήποτε άλλο. Το κυρίαρχο στοιχείο της φύσης είναι η επιβίωση και διαιώνιση του κάθε είδους, είτε αυτό ανήκει στο ζωικό ή στο φυτικό βασίλειο. Είναι πασιφανής ότι όλη η προσπάθεια της φύσης είναι να ευδοκιμεί και να εξελίσσεται. Και ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικός, αφού είναι και ο ίδιος μέρος της φύσης.
Επιπρόσθετα, εμείς οι άνθρωποι, έχουμε γνώση της ύπαρξης μας σε σχέση με άλλους οργανισμούς που θεωρούνται ότι δεν έχουν αυτή την αντίληψη. Εδώ όμως ξεκινούν οι προκλήσεις και τα προβλήματα μας. Δηλαδή, ενσυνείδητα μπορούμε να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας ή καλύτερα μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα άλλο εαυτό, ή χαρακτήρα ή προσωπικότητα σαν αντικείμενο στη αντίληψή μας. Όταν ταυτιστούμε απόλυτα με αυτόν τον κατασκευασμένο εαυτό, ξεχνάμε ποιοι πραγματικά είμαστε.
Μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε από τους γονείς και την άμεση κοινωνία που μας περιβάλει, μια σειρά από ιδέες και συμμορφώσεις που στο τέλος, είτε με επανάληψη ή με συναισθηματική φόρτιση, δημιουργούνται πεποιθήσεις που κατά συνέπεια καθορίζουν πως βιώνουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο.
Δημιουργείται μια ιδέα για το ποιοι είμαστε και ποια είναι η θέση μας μέσα στην κοινωνία. Η ιδέα αυτή δεν είναι αυτό που πραγματικά είμαστε. Συμβαίνει λόγο ταύτισης. Μια γεύση της αληθινής μας φύσης μπορούμε να θυμηθούμε αν ανατρέξουμε στα παιδικά μας χρονιά. Αν θυμηθούμε πως ήταν να είμαστε ανέμελοι. Να παίζουμε με τις ώρες με φίλους στη γειτονιά και να ξεχνάμε αν φάγαμε. Να μην έχουμε καθόλου την αίσθηση του χρόνου και να μη προβάλουμε τον εαυτό μας στο μέλλον. Όταν παίζαμε με τα αλλά παιδιά δεν σκεφτόμαστε αν θα παίξουμε και την άλλη βδομάδα ή πως παίξαμε χθες. Ζούσαμε στο παρόν χωρίς να σκεφτόμαστε παρελθόν και μέλλον.
Έτσι λοιπόν όταν ξεχνάμε την ιδέα του ποιοι είμαστε τότε μπορούμε να ζούμε αληθινά, μπορούμε να είμαστε ο αυθεντικός εαυτός μας, μπορούμε να καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε όλα αυτά που μας είπαν και μας έμαθαν.
Γι’ αυτό και τώρα στην ενήλικη ζωή μας μπορούμε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο από τη καθημερινότητα και τη ρουτίνα μας για να ασχοληθούμε με πράγματα που μας αρέσουν, να παίξουμε όπως όταν είμαστε παιδιά. Να ξανανιώσουμε την ανεμελιά, τη ξεγνοιασιά, να ζούμε το παρόν, γιατί όπως και να το δούμε, μόνο το αιώνιο παρόν υπάρχει.