Τρέχουν οι σκέψεις μας και τρέχουμε κυριολεκτικά ωσάν να πρέπει να φτάσουμε κάπου ή να καταφέρουμε κάτι. Και αν ηρεμήσουμε λίγο και σκεφτούμε πιο βαθιά θα δούμε ότι είμαστε σε μια κούρσα όπου δεν κερδίζει κάνεις, τουλάχιστο αυτό που θέλει η ίδια η ζωή.
Τι είναι αυτό που θέλει η ζωή; Να ζει φυσικά και να ξαναγεννιέται στη κάθε στιγμή. Ποιοι είναι οι καλύτεροι για να διδάξουν αυτό; Η φύση και τα μικρά παιδιά. Η φύση και τα παιδιά δεν ανταγωνίζονται κανένα και τίποτε. Από τη φύση τους έχουν ένα πνεύμα συνεργίας και αποδοχής. Η φύση έχει την υπομονή να αναπτύσσεται με ένα ρυθμό που προάγει γαλήνη, ηρεμία και τα παιδιά είναι γεμάτα ενθουσιασμό μαθαίνοντας, ενώ αποκτούν εμπειρίες. Τα παιδιά είναι σχεδόν πάντα παρόν και δεν έχουν αναπτύξει ακόμα την ιδέα του χρόνου. Το ίδιο και η φύση. Και η αγάπη φανερά εκδηλώνεται παντού. Μπορούμε να τη δούμε σε κάθε στιγμή, αν βλέπουμε με τα μάτια παιδιού, δηλαδή χωρίς να εφαρμόζουμε σκέψη και γνώση.
Όλα όσα ξέρουμε είναι αποτέλεσμα της γνώσης που μας μεταδόθηκε και εμείς μεταδίδουμε στις επόμενες γενιές. Η ζωή δεν είναι γνώση ούτε χρειάζεται γνώση για να εκδηλωθεί. Λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες και ρυθμούς. Η ζωή είναι αυθόρμητη, είναι η φύση η ίδια, είναι η χαρά, είναι η ανεμελιά, είναι η αγάπη. Άλλα είναι και πέρα απ’ αυτά. Είναι η ασύλληπτη, άπειρη ενέργεια που κάνει τα πάντα δυνατά.
Ένα μικρό παιδί μπορεί να μας διδάξει τα πάντα για τη ζωή, απλά με να παρατηρούμε τις κινήσεις και τις συμπεριφορές του. Το ίδιο και τα ζώα, ακόμη και τα φυτά. Όλα εκφράζουν τη ζωή. Τα υπόλοιπα είναι κατασκευασμένη γνώση που απευθύνεται στα πλαίσια της κοινωνίας. Όλα τα πρέπει και τα γιατί φτιάχτηκαν για να μπορέσει να λειτουργήσει η κοινωνία με τα εναλλασσόμενα κριτήρια που την καθορίζουν.
Τα παιδιά διδάσκονται με τρόπο που τους επιτρέπει να γίνουν αποδεκτοί και λειτουργικοί μέσα σ’ αυτή. Παράλληλα εγκαταλείπουν την φύση τους, την χαρά της ζωής. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώνουμε και εμείς οι ίδιοι, γιατί κάποτε ήμασταν και μεις παιδιά, ότι σαν να κάτι λείπει και νιώθουμε ένα κενό. Ένα κενό που προσπαθούμε να καλύψουμε με υλικά, με προϊόντα, με σχέσεις, ή να αποπροσανατολιζόμαστε επίτηδες για να το αγνοούμε. Και όλη την ώρα θέλουμε να επιστρέψουμε στη φύση μας και για να μη παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι πρέπει να αφήσουμε τα πάντα και να ξαναγίνουμε παιδιά, άλλα να αφιερώσουμε τουλάχιστο λίγο χρόνο και προσπάθεια για να επανασυνδεθούμε με τη εγγενή μας φύση και τη χαρά της ζωή. Να εμπεδώσουμε στον εαυτό μας την ανάγκη να ισορροπήσουμε και να ξανανιώσουμε πως είναι πραγματικά να ζούμε, παρά απλά να υπάρχουμε.
