Όταν η αγάπη γίνεται φόβος ή μίσος από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν πρόκειται περί αγάπης αλλά για κάτι άλλο. Ίσως προσκόλληση, ίσως εμμονή ή ίσως συνήθεια. Φαίνεται πως οι σχέσεις είναι και ίσως θα έπρεπε να ήταν βασισμένες σε πιο πρακτικά αλλά και πιο ρεαλιστικά πράγματα.
Η αγάπη δεν έχει αντίθετο διότι δεν είναι αντικείμενο του δυϊστικού κόσμου. Η αγάπη είναι αυτό που είμαστε. Δεν θα τη βρούμε πουθενά έξω από εμάς. Εκείνο που νιώθουμε όταν ερωτευόμαστε δεν προέρχεται από τον / την σύντροφο μας, αλλά από μέσα μας στο πρόσωπο της / του συντρόφου. Δεν μπορεί να μας προσφέρει κάποιος ή κάτι αυτό που ήδη είμαστε. Και ενώ είμαστε αυτό, δυσκολευόμαστε πολλές φορές έκδηλα να το εκφράσουμε. Ωφείλεται στις πεποιθήσεις και τα πιστεύω που εμπεδώσαμε και λανθασμένα δεικνύουν ότι η αγάπη κερδίζεται ή αποκτάται από άλλους.
Οι σχέσεις χρειάζεται να βασίζονται στην αλληλοκατανόηση, στην αποδοχή, στο σεβασμό, την επικοινωνία, σε κοινούς στόχους, στη συντροφικότητα, στη συμπόνια, στη τρυφερότητα. Η αγάπη είναι πάντα αυτό που πραγματικά είμαστε. Η σύγχυση – μάθαμε να ψάχνουμε για αγάπη από άλλους γιατί διακόψαμε επαφή με την αληθινή μας φύση όταν είμαστε αρκετά μικροί.
Η αγάπη λοιπόν είναι δεδομένη. Είναι από εκεί που πηγάζουν τα πάντα στη ζωή μας, είτε σκόπιμα είτε τις πιο πολλές φορές άθελα μας. Όταν αφαιρέσουμε όλες εκείνες τις πεποιθήσεις που περιορίζουν την επαφή και την έκφραση της, τότε όλα θα είναι ενσυνείδητα η εκδήλωση της αγάπης.
