Τι είναι εκείνο που, με το πέρασμα του χρόνου, μειώνει την επίδραση που έχει πάνω μας μια αρνητική εμπειρία; Είναι όντος ο χρόνος που “γιατρεύει” τις πληγές μας, ή κάτι άλλο; Ας το εξετάσουμε για λίγο, ίσως βρούμε τον πραγματικό λόγο που συμβαίνει.
Συμβαίνει λοιπόν ένα γεγονός το οποίο μας επηρεάζει αρνητικά. Η αρνητική επήρεια δεν έχει άμεση σχέση με το γεγονός αλλά με τον τρόπο που ερμηνεύουμε το γεγονός. Αυτό γίνεται ανάλογα με τις πεποιθήσεις που κουβαλούμε, οι οποίες φιλτράρουν το ερέθισμα και το κρίνουν είτε θετικό είτε αρνητικό. Ακολούθως αν το γεγονός ερμηνευτεί ως αρνητικό, οι σκέψεις που ενεργοποιούνται, μας κατακλύζουν στο σημείο που το σώμα μας ανταποκρίνεται σαν να βρίσκεται σε κατάσταση απειλής. Αυτό είναι γνωστό ως το σύνδρομο μάχης ή φυγής ή παγώματος. Μπορεί οι σκέψεις να κρατήσουν την ένταση τους για μερικές ώρες ή και μέρες, ανάλογα με το πόσο προσωπικά πήραμε το συμβάν.
Σιγά σιγά ενώ περνά ο χρόνος η ένταση μειώνεται, όχι από το πέρασμα του χρόνου, άλλα από την μείωση των σκέψεων που κάνουμε για το γεγονός. Αρχίζουμε να το ξεχνάμε ή αποπροσανατολιζόμαστε κάνοντας άλλες σκέψεις ή δραστηρίοτητες. Και περνά κι’ άλλος χρόνος και μια μέρα το ξεχνάμε σχεδόν εντελώς. Κάποτε χρειάζεται να μας το θυμίσει κάποιος ή να το συνδέσουμε με κάτι άλλο που μπορεί να συμβεί.
Είναι η ενασχόληση μας με τις σκέψεις που μας επηρεάζουν που δημιουργεί τον ψυχολογικό πόνο που βιώνει το σώμα. Η ταύτιση αυτή δεν μας αφήνει να βιώσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, πέρα από σκέψεις και συναισθήματα. Ότι είμαστε η επίγνωση που η φύση της είναι η άκριτη αποδοχή. Όταν καταφέρουμε να μείνουμε στο παρόν, χωρίς να ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις, τότε αρχίζει να μειώνεται η επίδραση της αρνητικότητας. Δεν πρόκειται για παθητική στάση αλλά για ενεργό, χωρίς κριτική, παρατηρητή των εμπειριών μας. Χρειάζεται εγρήγορση για να θυμίζουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε παρόν, μόνο αυτό. Η εξάσκηση στην ενσυνειδητότητα (Mindfulness) και το διαλογισμό μπορεί να μας βοηθήσει στο μέγιστο.
