Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Όλη η ουσία της σχέσης είναι το ταξίδι το ίδιο. Ο προορισμός έχει σημασία μόνο αν υπάρχουν προσδοκίες και οι προσδοκίες κάποιες φορά είναι παγίδα. Όμως όπως κάθε ταξίδι έτσι κι’ αυτό έχει τις αναταράξεις του.
Οι άνθρωποι μπαίνουν σε μια σχέση με διαφορετικές ανάγκες και κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Το πλαίσιο που καθορίζει την ανάγκη της σχέσης μπορεί να είναι κοινωνικό, δηλαδή πρέπει να έχω σύντροφο, πρέπει να παντρευτώ, να φτιάξω σπίτι και οικογένεια. Το κοινωνικό σύστημα έχει αυτή τη προσδοκία από τους ανθρώπους και εμείς θεωρούμε ότι είναι αυτό που προορίζεται να κάνει ο κάθε ένας μας. Επιπλέον, η κοινωνία θεωρεί ότι αν δεν τα καταφέρεις σημαίνει ότι απέτυχες. Μια άλλη περίπτωση είναι όταν νιώθουμε μονοί και μπαίνουμε σε μια σχέση για να έχουμε συντροφιά, να έχουμε παρέα. Άλλες περιπτώσεις είναι όταν ή και πριν τελειώσει μια σχέση ψάχνουμε για άλλη για να μη βιώσουμε το κενό του χωρισμοί. Άλλες φόρες θέλουμε να είμαστε με κάποιον, κάποιαν σαν αντικείμενο του πόθου, ή μιας ανάγκης μας. Αλλά όπως όλα τα αντικείμενα φτάνουμε σε ένα σημείο όπου έχουμε βαρεθεί ή δεν μας εξυπηρετεί πλέον, όπως βαριόμαστε τα ρούχα και τα αυτοκίνητα και θέλουμε να αγοράσουμε αλλά.
Μέσα από τις πιο πάνω περιπτώσεις η σχέση έχει αρχή και τέλος. Δεν πρόκειται για ταξίδι αλλά ένα προσωπικό προορισμό, μια ατζέντα, για προσδοκίες, είτε γίνονται συνειδητά ή τις περισσότερες φορές, ασυνείδητα. Και επειδή οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν μπαίνουν σε μια σχέση με ειλικρίνεια, για τους δικούς τους λόγους, και όταν πέσουν οι ρόλοι, αρχίζουν τα πράγματα να γίνονται αντιδραστικά, με όλα τα γνωστά επακόλουθα.
Κάποιος εύλογα μπορεί να ρωτήσει: υπάρχει σωτηρία; μπορούμε να βελτιώσουμε και να ισορροπήσουμε τη σχέση; Οπωσδήποτε μπορούμε, μέσα από συλλογική δουλειά, αφού θέλουν και οι δυο, να φτάσουμε στο σημείο που περιγράφεται πιο κάτω.
Η σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων βασίζεται στη ανάγκη σύνδεσης που έχει ο κάθε ένας μας. Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε ότι κάτι λείπει από τη ζωή μας αλλά δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε ακριβώς τι είναι. Η πραγματικότητα είναι ότι σε κάποια στιγμή της τρυφερής ηλικίας, στα χρόνια της αθωότητας, αποσυνδεθήκαμε από την αληθινή μας φύση για να γίνουμε αποδεκτοί και να συμμορφωθούμε με τους κανόνες της κοινωνίας. Για ένα μικρό παιδί που δεν έχει ακόμη αναπτύξει την κριτική του σκέψη και δεν μπορεί να διακρίνει τι είναι ‘σωστό’ και τι είναι ‘λάθος’, οι συμμορφώσεις αυτές είναι ζήτημα επιβίωσης. Μ’ αυτό τον τρόπο σταματά να εκφράζει την αυθόρμητη φύση του και ξεκινά να λειτουργεί από ένα κατασκευασμένο εαυτό που η συμπεριφορά του βασίζεται στο φόβο. Μεγαλώνοντας, αυτά αποκτούν θεμελιώδη σημασία και μετατρέπονται σε πεποιθήσεις όπου καθορίζουν πως βιώνουμε τη ζωή. Γι’ αυτό ότι ψάχνουμε ή θέλουμε στη ζωή μας έχουν απώτερο σκοπό να επανασυνδεθούμε με την φύση μας και επειδή μας διαφεύγει αυτή η λεπτομέρεια, καταλήγουμε πολλές φορές σε επώδυνες επιλογές.
Οι σχέσεις χρειάζεται να είναι θεμελιωμένες πάνω στην επικοινωνία, αλληλοκατανόηση, τον σεβασμό, την ευαισθησία, την τρυφερότητα, την επαφή σε όλα τα επίπεδα, νοητικό, σωματικό και πνευματικό. Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τις σχέσεις είναι η παρουσία του ενός για τον άλλο. Ουσιαστικά όμως, δεν υπάρχει διαχωρισμός, είναι σαν να είσαι με τον εαυτό σου. Χωρίς καμία έγνοια κριτικής απόστασης ή άλλης τριβής. Και όταν παρουσιάζονται διαφορές, αυτές υπάρχουν μόνο στα πλαίσια της αλληλοκατανόησης, χωρίς να χρειάζεται, ούτε να ασπαστούμε κάτι αλλά ούτε και να χρησιμοποιείται σαν σημείο σύγκρουσης. Πέρα από όλα αυτά, για να ανθίσει η σχέση χρειάζεται αγάπη και συμπόρευση. Παράλληλα ο κάθε ένας έχει τα ενδιαφέροντα και τις ανησυχίες του, που κάποια μπορεί να είναι και κοινά. Υπάρχει η θέληση και η ανάγκη να αφιερώνουν ποιοτικό χρόνο μαζί και όλα αυτά για κανένα ιδιαίτερο λόγο, απλά μοιράζονται τις εμπειρίες τους, τις σκέψεις τους, τα συναισθήματα τους, την ζωή τους. Ας αφυπνιστούμε σ’ αυτό που πραγματικά είμαστε. Ας εξετάσουμε μέσα μας τι είναι πιο φυσιολογικό. Πιο μας κάνει να νιώθουμε πιο όμορφα… να αγαπάμε ή να φοβόμαστε; Ας ξεκινήσουμε με τον εαυτό μας και ενώ γίνεται αυτό, θα ζούμε τη φύση μας…
Ανδρέας Αιαρ