“Εγώ” και σχέσεις

Το “εγώ” αισθάνεται πάντα ατελές και αναζητά συνεχώς την πληρότητα. Η πληρότητα αυτή δεν έχει διάρκεια ή μονιμότητα και το “εγώ” βιώνει αργά ή γρήγορα την απογοήτευση. Στη συνέχεια προβάλλει την απογοήτευση αυτή στους άλλους και γενικά στον κόσμο. Η αντίληψη της πηγής της απογοήτευσης θα αποκάλυπτε την πραγματικότητα του “εγώ”, και αυτό θα ήταν η αρχή του τέλους του. Όταν αυτή η απογοήτευση προβάλλεται πάνω στον/στην σύντροφο, η σχέση φαίνεται να έχει προβλήματα. Για το “εγώ”, αυτά τα προβλήματα προκαλούνται πάντα και μόνο από τον σύντροφο και το “εγώ” πάντα θα διαχωρίσει τον εαυτό του από το πρόβλημα, σαν να μην έχει καμία ευθύνη. Πιστεύει ότι ο/η σύντροφος δεν δίνει, ούτε κάνει αρκετά ή ότι ο/η σύντροφος κάνει πάρα πολλά ή ακόμη ότι ο/η σύντροφος κάνει πάρα πολλά πράγματα λανθασμένα και όχι αρκετά πράγματα σωστά. Ανεξάρτητα από το πόσο φαινομενικά ασήμαντα είναι, το “εγώ” θα προβάλει φανταστικά προβλήματα και θα τα μεγεθύνει.

Στην πραγματικότητα όμως, τίποτα δεν συμβαίνει στη σχέση. Δεν υπάρχουν προβλήματα. Η ζωή είναι απλά να ζεις. Όλα είναι πάντα ολοκληρωμένα, γιατί αυτό που πραγματικά είμαστε, πέρα του “εγώ”, είναι πάντα ολοκληρωμένο. Όταν το συνειδητοποιήσουμε, έστω και με τον πιο απλό τρόπο, αυτό είναι αγάπη. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να γίνουν αλλαγές, αλλά γίνονται αβίαστα, με αγάπη, γαλήνη και χαρά, αντί με συγκρούσεις. Έτσι ο αληθινός μας Εαυτός βιώνει τη ζωή, όχι ως κάτι ξεχωριστό, αλλά στην ευδαιμονία του Ενός. Το “εγώ” δεν θα ικανοποιηθεί ποτέ γιατί δεν αισθάνεται ποτέ ολοκληρωμένο. Μόλις λυθεί ένα προβαλλόμενο πρόβλημα, ένα νέο θα πάρει γρήγορα τη σειρά του. Όσο το “εγώ” είναι ακόμα στη θέση του, θα υπάρχουν πάντα προβλήματα. Η ίδια η φύση του “εγώ” είναι η δυσαρέσκεια και η προβολή της στον κόσμο. Το “εγώ” βλέπει τον κόσμο γεμάτο προβλήματα ενώ ο πραγματικός μας Εαυτός βλέπει τον κόσμο τέλειο και ολοκληρωμένο όπως ακριβώς είναι.