Ήμουν ευτυχισμένος και δεν το ήξερα…

Στην αλληλεπίδραση που έχουμε μέσα από τις αισθήσεις μας, λαμβάνουμε κάποιες φορές, από αυτά που βλέπουμε, ακούμε, ή διαβάζουμε, μηνύματα που μας κάνουν κάποιο νόημα. Τελευταία, σε μια θεατρική κωμωδία που έτυχε να παρακολουθήσω, άκουσα το εξης: “…ήμουν ευτυχισμένη και δεν το ήξερα…”. Μου έκανε τρομερή εντύπωση γιατί μπορούσα να αισθανθώ πλήρως τι σήμαινε.

Όλες οι στιγμές είναι μοναδικές και ολοκληρωμένες ακριβώς όπως είναι. Το παρόν σε κάθε στιγμή, δεν χρειάζεται τίποτε για να είναι πλήρης. Είναι ήδη και πλήρης και τέλεια όπως είναι. Ο ανθρώπινος νους και το “εγώ”, μέσα από την ανασφάλεια του, δεν ικανοποιείται και αισθάνεται ότι χρειάζεται να συμπληρώσει κάτι για να είναι πιο τέλεια η στιγμή.

Η κάθε στιγμή όπως αυθόρμητα διαμορφώνεται και χωρίς να περάσει από τις διακρίσεις του νου, είναι όπως πρέπει να είναι. Κάθε στιγμή έχει όλες τις δυνατότητες να μας κάνει ευτυχισμένος μέσα από την επανασύνδεση με το αληθινό εαυτό μας. Αυτόν που μάθαμε να αποκρύπτουμε και να αποκόπτουμε από τη ζωή μας. Ταυτόχρονα δημιουργήσαμε ένα εικονικό εαυτό με τον οποίο έχουμε συμμορφωθεί και μάθαμε πως να συμπεριφερόμαστε, να επικοινωνούμε και τους ρόλους που καλούμαστε να ενσαρκωσούμε για τις απαιτήσεις της άμεσης κοινωνίας της οικογένειας και μετέπειτα, της ευρύτερης κοινωνίας.

Η ευτυχία, λοιπόν, είναι η επιστροφή στο αληθινό μας εαυτό. Η φράση “ήμουν ευτυχισμένος και δεν το ήξερα” αναφέρεται στην, εκ των υστέρων, συνειδητοποίηση της μνήμης του γεγονότος ότι αυτό που συνέβαινε τότε δεν ήταν αρκετό. Κάθε στιγμή που περνά, αναπτύσσεται η αντίληψη, η ωριμότητα και η ευθύνη μας απέναντι στο γεγονός ότι αυτό που ποτέ δεν ικανοποιείται είναι ο κατασκευασμενος εαυτός όπου ο στόχος και ο σκοπός του είναι να διαχειρίζεται το φόβο που δημιουργεί ο ίδιος για να δικαιολογεί την ψευδαίσθηση της ύπαρξης του.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να θυμηθούμε πως είμαστε σαν παιδιά. Την ευτυχία να παίζεις με άλλα παιδιά, την απουσία των πρέπει και των γιατί. Την απουσία των πεποιθήσεων, του τι θα πει ο κόσμος, της κατασκευής της ιδέας του χρόνου και της ανησυχίας για το μέλλον και των ενοχών του παρελθόντος.

Ανδρέας Αιαρ