Η μεταφορική ιστορία της εκδίωξης των πρωτόπλαστων από τον παράδεισο μπορεί να ερμηνευθεί σήμερα με μια παραλληλιστική προσέγγιση για να μπορέσουμε να έχουμε μια καλύτερη κατανόηση της “εύρεσης” του χαμένου παράδεισου.
Η αίσθηση του χωρισμού και η ανάγκη επιστροφής προκύπτει από την παραπλανητικη λειτουργία του νου και του εγκεφάλου. Σε μια πολύ μικρή ηλικία, τα παιδια, χωρίς να το επιδιώκουν, κατασκευάζουν μια εναλλακτική υπόσταση του εαυτού τους για να μπορέσουν να προσαρμοστούν, να διαπραγματεύονται, να ανταγωνίζονται και να υπάρχουν σε μια κοινωνία, που για να γίνεσαι αποδεκτός, πρέπει να ακολουθείς τους κανόνες της.
Σ’ αυτό το άρθρο δεν υπάρχει καμία προσπάθεια απόρρηψης της κοινωνίας σαν θεσμό αλλά τη νοσηροτητα του σύστηματος που υιοθετείται στη σύγχρονη εποχή μας. Κάποιες δομές μπορεί να προσφέρουν τάξη, σταθερότητα και ασφάλεια για τους πιο μικρους και για τους πιο μεγάλους. Η πραγματικότητα όμως θέλει τους ανθρώπους να αναλώνονται σε πράγματα που είναι ενάντια στη φύση τους, ενάντια στη ζωή.
Πολλές φορές έχουμε την αίσθηση ότι κάτι λειπει, κάτι δεν είναι αρκετό, σαν να μην ικανοποιούμαστε, ακόμη και με τις πιο “σπουδαίες” επιτυχίες. Με αυτό τον τρόπο και μ’ αυτή τη σκέψη είμαστε σε μια διαχρονική κούρσα να πετύχουμε κάτι, κάτι που δεν μπορούμε να καταλάβουμε ή να αγγίξουμε, πάντα με την ιδέα ότι είναι τα πολλά λεφτά ή τα υλικά που μπορούμε να αποκτήσουμε, τη δόξα, τη δύναμη και πολλές άλλες ματαιοδοξιες που στο τέλος γίνονται αυτοσκοπός. Σαν επακόλουθο δημιουργήθηκε η βιομηχανία της επιτυχίας, της αυτοβελτίωσης, και πολλών άλλων μεθόδων. Η προσπάθεια αυτή όμως, μας απομακρυνει περισσότερο από αυτό που μας λείπει, ενισχύοντας την ψευδαίσθηση του κατασκευασμένου μας εαυτού.
Η εκδίωξη από τον παράδεισο είναι η αποσύνδεση με αυτό που πραγματικά είμαστε. Είναι αυτό που μας λείπει, αυτό που σαν παιδιά εκδηλώναμε και εκφράζαμε την αυθόρμητη μας φύση, που η αποσύνδεση μαζί του δημιουργεί το κενό που νιώθουμε. Υπάρχει μια ασυνείδητη συνεχή έλξη προς την αληθινή μας υπόσταση. Επειδή η έλξη όμως είναι ασυνείδητη, αναλωνόμαστε σε μάταιες δραστηριότητες που φανταζόμαστε ότι θα γεμίσουν το κενό.
Μια προοπτική που προκύπτει από αυτό τον χωρισμό υποδηλώνει ότι η προσωπική συνειδητή προσπάθεια όπως η επίγνωση ή το να βρισκόμαστε ενσυνείδητα στη παρούσα στιγμή μπορεί να μας οδηγήσει στο τέλος του χωρισμού. Αυτή η προσέγγιση στην ουσία αιχμαλωτίζει αυτόν που ψάχνει, επιβεβαιώνοντας ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω προσωπικής προσπάθειας. Καμία εμπειρία, συνειδητοποίηση ή διαδικασία δεν θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει στη διάλυση της ήδη απατηλής εμπειρίας. Το «Είμαι» παγιδεύεται απελπιστικά χωρίς επιλογές σε ένα όνειρο στη προσπάθεια του να βρει κάτι για τον εαυτό του, χάνοντας έτσι αυτό που είναι ήδη: Η Αγάπη, η ελευθερία, ο “παράδεισος”.
