Ο Ων αναφέρεται στο Θεό και πιο συγκεκριμένα σε “αυτό που είναι”, “αυτό που υπάρχει”, το μόνο που υπάρχει ή αλλιώς, “όλα είναι αυτό”
Κατά τον Παρμενίδη:
«Αυτή, σε βεβαιώνω, είναι ατραπός ανεξιχνίαστη· γιατί ούτε θα μπορούσες να μάθεις το μη ον (πράγμα άπιαστο) ούτε να το εκφράσεις».
Παρμενίδης, απόσπ. 2
Επιπρόσθετα, ο Παρμενίδης θεωρεί ότι τα πιστεύω, οι πεποιθήσεις, οι γνώμες των ανθρώπων δεν αντανακλούν μια αντικειμενική αλήθεια και ότι είναι ψευδείς, προϊόντα συμβάσεων, που δημιουργεί το ανθρώπινο μυαλό.
Ζούμε σε ένα κόσμο, μια κατάσταση όπου ο νους διαχωρίζει τα πάντα για να μπορεί να τα κατανοεί. Ο διαχωρισμός αυτός γίνεται μέσα από τη σχέση υποκειμένου και αντικειμένου. Το υποκείμενο, εμείς αντιλαμβανόμαστε κάτι, δηλαδή το αντικείμενο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποκτήσουμε γνώση πάνω σε θέματα ή πράγματα τα οποία είτε επιλέγουμε είτε είναι απαραίτητο να μάθουμε. Με αυτή τη σκέψη βγαίνει ένα συμπέρασμα, ότι, ό’τι μπορεί να έρθει στην αντίληψη μας, όντας αντικείμενο, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα, και το υποκείμενο. Γι’ αυτό μπορούμε καταληκτικά να πούμε ότι δεν είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Αν μπορούμε να σκεφτούμε το σώμα μας, τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας, αυτόματα όλα αυτά γίνονται αντικείμενο στη αντίληψη μας. Εμείς, εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσαμε να είμαστε οτιδήποτε άλλο εκτός από το υποκείμενο που τα σκέφτεται ή έρχονται στη αντίληψη του.
Το παράδοξο εδώ είναι ότι έχουμε προγραμματιστεί να πιστεύουμε ότι είμαστε το σώμα, οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας. Η πραγματικότητα είναι ότι είμαστε τόσο ταυτισμένοι με το σώμα μας που οποιαδήποτε στιγμή σκεφτούμε τον εαυτό μας, τον σκεφτόμαστε σαν σώμα.
Όσο και να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε γνώση για το ποιοι πραγματικά είμαστε, θα ανακαλύψουμε ότι είναι παντελώς αδύνατο. Αυτό που πραγματικά είμαστε δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο στην αντίληψη μας και κατά συνέπεια δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Την στιγμή που πιστεύουμε ότι έχουμε γνώση του ποιοι είμαστε, έχουμε αντικειμενοποιήσει το εαυτό μας και πάλι αυτόματα, δεν μπορεί να είμαστε αντικείμενο γνώσης.
Δεν μπορούμε να έχουμε γνώση του εαυτού μας και για το ίδιο λόγο, ούτε γνώση του Θεού. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε να εκφράσουμε οποιαδήποτε περιγραφή, ορισμό ή προσδιορισμό είτε του εαυτού μας είτε του Θεού. Όλες οι αναφορές και οι συμβάσεις σε σχέση με το τι είναι Θεός, έχουν δημιουργήσει την ιδέα ότι Θεός είναι κάτι άλλο από εμάς (αντικείμενο), κάτι ξεχωριστό και ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για να μας ευνοεί και να είμαστε κοντά του.
Ο Ων είναι “αυτό που είναι”, “αυτό που υπάρχει” και “όλα είναι αυτό”.
