Πολλοί από μας ζούμε τη ζωή μας σε σχέση με αυτό που θεωρείται επιτυχία ή είναι κοινωνικά αποδεκτό. Αυτό μας κάνει εξαρτημένους σε πράγματα, καταστάσεις ή ανθρώπους με ένα τρόπο που καθορίζεται με το πόσο συμμορφωνόμαστε με τις αυτές πεποιθήσεις. Η ευτυχία και η δυστυχία μας ελέγχεται από κάτι άλλο έξω από εμάς. Υπάρχει ένας εύστοχος παραλληλισμός όπου ο Άντονι Ντε Μέλλο το παρουσιάζει σαν ‘ναρκωτικό’ που μας πότισαν και εθιστήκαμε όταν είμαστε μικρά παιδιά. Ο Ντε Μελλο λέει το εξής:
“Σκεφτείτε ένα μικρό παιδί που του δίνονται ναρκωτικά. Καθώς το ναρκωτικό διεισδύει στο σώμα του παιδιού, εθίζεται και όλη του η ύπαρξη το ζητά. Το να είναι χωρίς το ναρκωτικό είναι ένα τόσο αφόρητο που φαίνεται προτιμότερο να πεθάνει. Αυτό ακριβώς μας έκανε η κοινωνία όταν ήμασταν παιδιά… Μας έδωσαν μια γεύση του ναρκωτικού που ονομάζεται Έγκριση, Εκτίμηση, Προσοχή, το ναρκωτικό που επίσης ονομάζεται Επιτυχία, Κύρος, Δύναμη. Έχοντας μια γεύση από αυτά τα πράγματα, εθιστήκαμε και αρχίσαμε να φοβόμαστε μην τα χάσουμε. Νιώσαμε τρόμο στην ιδέα της αποτυχίας, των λαθών, της κριτικής των άλλων. Έτσι, εξαρτηθήκαμε απίστευτα από τους ανθρώπους και χάσαμε την ελευθερία μας. Άλλοι τώρα έχουν τη δύναμη να μας κάνουν ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους”.
Η ζωή και η ίδια η φύση δεν νοιάζεται για επιτυχίες ή δύναμη ούτε ανταγωνίζεται. Το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να ανθίζει και να ευδοκιμεί. Το μυστικό της, η αποδοχή και η συνεργασία. Το συστατικό της, η Αγάπη.
