- Φυσιολογικό είναι να είμαστε χαρούμενοι
- Φυσιολογικό είναι να χαμογελούμε
- Φυσιολογικό είναι να αγκαλιαζόμαστε
- Φυσιολογικό είναι να τραγουδάμε
- Φυσιολογικό είναι να είμαστε υγιείς
- Φυσιολογικό είναι να κοιμόμαστε τα βράδια
- Φυσιολογικό είναι να αγαπάμε
- Φυσιολογικό είναι να μας αγαπούν
- Φυσιολογικό είναι να έχουμε υγιείς σχέσεις
- Φυσιολογικό είναι να εξερευνούμε και να μαθαίνουμε
- Φυσιολογικό είναι να είμαστε ήρεμοι
- Φυσιολογικό είναι να ζούμε με απλότητα
- Φυσιολογικό είναι να έχουμε ενσυναίσθηση
- Φυσιολογικό είναι να έχουμε πάθος γι’ αυτά που μας αρέσουν να ασχολούμαστε
- Φυσιολογικό είναι να ευημερούμε και να εξελισσόμαστε
- Φυσιολογικό είναι να ζούμε στο παρόν
Έχουμε μάθει ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε για να έχουμε ότι είναι απολυτά φυσιολογικό. Έχουμε παραπλανηθεί στην ιδέα ότι αυτά που πραγματικά θέλουμε είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι φυσιολογικό. Έχουμε πεισθεί ότι αυτό που θέλουμε είναι η “επιτυχία”, είναι τα πολλά λεφτά, είναι οι εφήμερες και συμφεροντολογικές σχέσεις, είναι υλικά, αντικείμενα, την αίσθηση ότι μας θαυμάζουν γι’ αυτά που έχουμε και όχι γι’ αυτό που είμαστε. Αυτά που πραγματικά αξίζουν δεν αγοράζονται.
Ας παρακολουθήσουμε για λίγο ένα μωρό και θα δούμε αμέσως ποια είναι η φύση μας και τι είναι φυσιολογικό. Όμως τι συμβαίνει μεγαλώνοντας; Μαθαίνουμε για τον αγώνα της ζωής και το πως πρέπει να μετρούμε την επιτυχία, με συγκρίσεις και ανταγωνισμό. Όλο το σύστημα είναι φτιαγμένο για να προωθεί την ανταγωνιστικότητα, ξεκινώντας από το σχολείο. Μετριέται η απόδοση / επίδοση μας, μέσα σε ένα πλαίσιο σύγκρισης και μαθαίνουμε ότι μέσα από ανταγωνισμό μπορούμε να αποδώσουμε περισσότερα. Δεν φτάνει αυτό, μας διδάσκουν ότι πρέπει ακόμα να ανταγωνιζόμαστε τον εαυτό μας για να γίνουμε “καλύτεροι”. Είμαστε, από τη φύση μας προγραμματισμένοι για συνεργασία και όχι για ανταγωνισμό.
Βιώνουμε ένα κενό. Ότι και να κάνουμε πάντα κάτι λείπει. Είναι σαν να μην ικανοποιούμαστε με τίποτε. Κάθε φορά που επιτυγχάνουμε κάτι, μέσα σε λίγο χρόνο φθείρεται η αίσθηση της επιτυχίας και πρέπει αμέσως να θέσουμε τον επόμενο προκαθορισμένο στόχο. Νιώθουμε ότι ελάχιστα καταφέραμε στη ζωή μας. Γιατί όμως; Διότι όλα αυτά που μας ζητούν να καταφέρουμε δεν είναι καθόλου στη φύση μας.
Στο τέλος, μεγαλώνοντας καταλαβαίνουμε τη ματαιότητα του συστήματος και θέλουμε να επιστρέψουμε στο φυσιολογικό, στη φύση μας. Ας αποκαλύψουμε στον εαυτό μας ξανά την ουσία της ζωής… που τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Να ζούμε, τη φύση μας.
