Τι κάνουμε στη ζωή μας που ουσιαστικά δεν μας εξυπηρετεί; Αν σταθούμε για λίγο να εξετάσουμε όλα τα πράγματα που κάνουμε και έχουμε στη κατοχή μας, μπορούμε εύκολα να αναγνωρίσουμε ότι πολλά από αυτά είναι αχρείαστα και δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος να τα έχουμε. Η ζωή είναι τόσο απλή που δεν θέλει να επιβαρύνεται με πράγματα που ίσως δημιουργούν πολυπλοκότητα. Αν παρατηρήσουμε λίγο τη φύση θα δούμε την απλότητα στο μεγαλείο της. Η ζωή, εφόσον καλύψει τις βασικές τις ανάγκες δεν ζητά κάτι περαιτέρω. Τα υπόλοιπα τα ζητούν οι σκέψεις. Οι σκέψεις που επιζητούν το σύνθετο, τη πολυπλοκότητα μέσα από την ανάγκη να δημιουργήσουν συνθήκες προστασίας και επιβίωσης και μέσα από την ανάγκη να είμαστε αποδεχτοί και να ανήκουμε μέσα σε ένα σύνολο, μια ομάδα.
Μέσα από το μεγάλωμα μας δημιουργήθηκε η αίσθηση ή η ιδέα του ποίοι είμαστε και η εικόνα αυτή χρειάζεται να διατηρείται και να βελτιώνεται συνεχώς. Χρειάζεται να είναι αποδεχτή, να έχει άξια, να ανήκει, να φαίνεται και να νιώθει σπουδαία, να ανταγωνίζεται και να παρουσιάζεται με τρόπο όπου μπορεί να λειτουργήσει με τα οφέλη που εισπράττει από τη κοινωνία. Έτσι μαθαίνουμε και έτσι δημιουργείται το ‘εγώ’. Τότε αρχίζουν η πολυπλοκότητα και η δυσλειτουργικότητα. Τότε αρχίζει να εμποδίζεται η ζωή για χάρη της ύπαρξης στα πλαίσια του τι μάθαμε να πιστεύουμε ότι είναι ζωή. Αρχίζουμε να έχουμε παράλογες ανάγκες να αποκτήσουμε υλικά αγαθά και να επιδεικνύουμε τον εαυτό μας με παράδοξους τρόπους που μάθαμε ότι είναι αποδεχτοί, για να ανήκουμε, να είμαστε αρεστοί, να μας ‘αγαπάνε’, να μας θέλουν, να μας ζηλεύουν, ανεξάρτητα με το αν είμαστε ευτυχισμένοι ή όχι.
Όλες αυτές οι επιπλέων ανάγκες κάνουν τη ζωή μας πιο πολύπλοκη που στο τέλος χάνουμε το νόημα της που είναι απλά να ζούμε. Καταντούμε ‘απλά’ να υπάρχουμε σαν ένας σύνδεσμος μέσα σε ένα σύστημα που εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες μας και μας ετοιμάζει, μας θέλει να υπερκαταναλώνουμε πιστεύοντας ότι το επόμενο απόκτημα είναι εκείνο που θα μας ολοκληρώσει.
Είμαστε ήδη ολοκληρωμένοι, άπλα το έχουμε ξεχάσει. Το γνωρίζαμε πολύ καλά και άμεσα όταν είμαστε παιδιά. Όταν η ανεμελιά και ο αυθορμητισμός ήταν η έκφραση μας, που είναι και εκφράσεις της ζωής. Όταν η αγάπη, η ευαισθησία, η συνεργασία ήταν η εκδήλωση μας, ίδια με τα συστατικά της ζωής. Όπου δεν είχε δημιουργηθεί η ιδέα του χώρου και του χρόνου. Όπου είμαστε ο εαυτός μας, χωρίς την αίσθηση του ξεχωριστού ατόμου, είμαστε η ίδια η ζωή.
