Ερχόμαστε σ’ αυτό τον κόσμο μόνοι και φεύγουμε πάλι μόνοι. Ενδιάμεσα ψάχνουμε για τον χαμένο παράδεισο και περνάμε τη ζωή μας αναζητώντας κάτι, μια σύνδεση με την αληθινή μας φύση. Γιατί αυτός είναι ο χαμένος παράδεισος, η αγνή, καθαρή υπόσταση της ύπαρξης μας. Παραδόξως όμως, προσπαθούμε συνεχώς να αποσπούμε τη προσοχή μας μάταια και καταπιανόμαστε με πράγματα που πιστεύουμε ότι θα μας γεμίσουν αυτό το κενό. Ίσως να γίνεται στιγμιαία, αλλά δεν διαρκεί και πολύ και πάμε για τον επόμενο στόχο ή δραστηριότητα. Στο τέλος εθιζόμαστε σε όλα αυτά που μας παίρνουν όλο και πιο μακριά από την πιθανότητα επανασύνδεσης.
Παράλληλα δημιουργούμε σχέσεις με άλλους ανθρώπους, με απώτερο σκοπό τη σύνδεση, αυτή που μας λείπει με τον Εαυτό μας. Τα χρόνια περνούν και καταλαβαίνουμε ότι η πιθανότητες λιγοστεύουν.
Αν σταματήσουμε για λίγο και ησυχάσουμε τις σκέψεις μας θα δούμε ότι όλα αυτά που μας εμπόδιζαν ήταν ένα πέπλο γεμάτο με πεποιθήσεις, γεμάτο με κριτική, όπως την μάθαμε από πολύ μικρή ηλικία. Εκεί άθελα μας αποσυνδεθήκαμε με τον Εαυτό μας για να συνδεθούμε με την κοινωνία. Μάθαμε να σκεφτόμαστε και να ασχολούμαστε με πράγματα που ήθελαν άλλοι, γιατί είχαμε την ανάγκη να ανήκουμε και να είμαστε αποδεχτοί από τους άλλους. Παρασυρθήκαμε σε ένα κατασκευασμένο κόσμο που μαζεύει τα πάντα, χωρίς να τα έχει ανάγκη, γιατί νομίζει ότι με αυτά αποφεύγει το κενό.
