Μέσα στην ανθρώπινη μας υπόσταση η φύση έχει εγκαταστήσει ένα ένστικτο, αυτό της επιβίωσης, που υπερισχύει οποιουδήποτε άλλου ενστίκτου, πεποίθησης, σκέψης και συναισθήματος. Όταν πυροδοτείται το ένστικτο αυτό, αναστέλλονται πολλές από τις λειτουργίες μας εκτός από αυτές που είναι απαραίτητες για να παλέψουμε την απειλή ή να τραπούμε σε φυγή. Στις περιπτώσεις αυτές ο εγκέφαλος προσπαθεί να μετρήσει τον κίνδυνο για να βρει τρόπους να επιβιώσει. Το σώμα αρχίζει να λειτουργεί σε κατάσταση όπου εκκρίνει αδρεναλίνη και άλλες ουσίες, να χτυπά η καρδιά πιο γρήγορα, η αναπνοή επίσης πιο γρήγορη και ρηχή και άλλα πολλά που μοιάζουν με τα συμπτώματα του υπερβολικού στρες.
Το θέμα είναι ότι η λειτουργία αυτή πυροδοτείται επίσης όταν ο κίνδυνος είναι φανταστικός ή και ψυχολογικός. Το πρόβλημα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι, η σε απειλή λειτουργίες του σώματος δεν αναλώνονται μέσα από την μάχη ή φυγή και δημιουργούν επιπτώσεις στο σώμα.
Είναι αρκετά δύσκολο να αποταυτιστούμε από τις σκέψεις που δημιουργούνται στη φαντασία μας ή τη ψυχολογική επίδραση που μπορεί να δεχόμαστε, είτε αυτό είναι συναισθηματικές απειλές ή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ή υπερβολική πίεση, αρνητική επίκριση, απαγόρευση έκφρασης άποψης, απόρριψης κ.α.
Χρειάζεται να μετατοπίσουμε τη προσοχή μας σε κάτι άλλο πιο θετικό, κάτι που μας ευχαριστεί, που μας δίνει ενέργεια, ένα στόχο που ίσως να έχουμε. Βιώνουμε αυτό που εστιάζουμε τη προσοχή μας, πάντα, είτε αυτό είναι προσοχή σε κάτι που μας συμβαίνει εσωτερικά είτε εστιάζουμε σε κάτι που συμβαίνει εξωτερικά. Η τεχνική αυτή μας βοηθά να αφήσουμε έστω για λίγο την αρνητική επιρροή που έχει η κατάσταση πάνω μας και να μπορέσουμε να δούμε πιο αντικειμενικά αυτό που συμβαίνει και να αξιολογήσουμε πόσο η απειλή είναι πραγματική ή φανταστική. Αυτά που σκεπτόμαστε δεν είναι ποτέ η αλήθεια. Είναι μόνο σκέψεις που χωρίς τη προσοχή και το ενδιαφέρον μας δεν έχουν καμία επιρροή.
