Αν, όταν είμαστε μικροί δεν μας αγαπούσαν γι’ αυτό που είμαστε, θα αποκτήσουμε μια ασυνείδητη ανάγκη και θα καταβάλουμε υπερβολικές προσπάθειες να γίνουμε αρεστοί. Θα προσπαθούμε να ευχαριστούμε τους άλλους, να μη λέμε ποτέ όχι, να αναλαμβάνουμε να κάνουμε τα πάντα, να είμαστε υπεύθυνοι για όσα νιώθουν οι άλλοι και να μη θέλουμε να απογοητεύσουμε ποτέ κανέναν. Θέλουμε να αρέσουμε στους όλους, αλλά η ουσιαστική μας ανάγκη είναι να νιώσουμε αγάπη γι’ αυτό που είμαστε και όχι για τις προσδοκίες των άλλων. Επιπρόσθετα, υπάρχουν και οι κοινωνικές προσδοκίες που απαιτούν να ταιριάξουμε με την “κανονικότητα” που και η ίδια είναι αποπροσανατολισμένη και νοσεί. Να σκεφτόμαστε όπως σκέφτονται οι άλλοι ή να ντυνόμαστε όπως ντύνονται όλοι και να αποκτήσουμε αξιώματα, χρήματα και οτιδήποτε άλλο για να ταιριάξουμε. Όχι γι’ αυτό που είμαστε αλλά γι’ αυτά που έχουμε.
Υπάρχουν όλες αυτές οι πιέσεις για να μην είμαστε ο εαυτός μας. Και μετά αυτό που συμβαίνει είναι, να αρρωσταίνουμε, να παθαίνουμε κατάθλιψη, να αγχωνόμαστε, αυτοάνοσα, καρκίνος, εθισμούς, γιατί ο πόνος του να μην είσαι ο εαυτός σου είναι πολύ μεγάλος.
Μπορούμε να επιστρέψουμε ξανά στον εαυτό μας; Η αλήθεια είναι ότι ο εαυτός που άθελα εγκαταλείψαμε σαν παιδιά, δεν έφυγε ποτέ, είναι ακόμα μαζί μας και επικοινωνεί μέσα από το σώμα και μέσα από τα συναισθήματά μας.
Χρειάζεται να θυμηθούμε πώς να δίνουμε προσοχή και να ξανά-αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη του. Κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Ως παιδιά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Όποτε υπήρχε μια σύγκρουση μεταξύ του να νιώθουμε ασφαλής, από τη μια και να είμαστε ο εαυτός μας από την άλλη, επιλέγαμε πάντα την ασφάλεια. Σαν ενήλικες τώρα, δεν χρειάζεται να το κάνουμε πια αυτό.
Ίσως κάποιοι δεσμοί, φιλίες να σβήσουν, επιλέγοντας να είμαστε αυθεντικοί. Αυτό δείχνει ότι ήταν μαζί μας μόνο από συμφέρον. Εκείνοι που μας αγαπούν, μας εκτιμούν και μας θέλουν κοντά τους, είναι γι’ αυτό που είμαστε.
