Σύμφωνα με μια συνέντευξη που είχα ακούσει τελευταία, από την Σελίνα Αιγιάνα, λέει ότι, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε στις σχέσεις, υποσυνείδητα και χωρίς να το καταλάβουμε, είναι να μπερδεύουμε τον/την σύντροφό μας με κάποιον από το παρελθόν μας. Συνήθως αυτή είναι μια γονική φιγούρα, η μητέρα ή ο πατέρας μας.
Ενεργούμε από το πληγωμένο εσώτερο παιδί αντί από τον ενήλικο εαυτό μας και βλέπουμε τον σύντροφό μας σαν εχθρό. Αν κοιτάξουμε τις ιστορίες των σχέσεων, συμπεριλαμβανομένου και αυτές του εαυτού μας, θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχει αρκετό χάος, και στο τέλος οι άνθρωποι απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο. Δεν είναι περίεργο ότι βγαίνουμε στον κόσμο αναζητώντας κάποιον για να μοιραστούμε την αγάπη; Και μετά, τις περισσότερες φορές, καταλήγουμε να πληγώνουμε ο ένας τον άλλον επανειλημμένα, να αλληλοκατηγορούμαστε και να επιρρίπτουμε ευθύνες. Ακολουθεί είτε η ανοχή στις συμπεριφορές και τις εντάσεις ή φεύγουμε και προσπαθούμε να βρούμε κάποιο καινούργιο σύντροφο συνεχίζοντας να επαναλαμβάνουμε τον κύκλο.
Αυτό δεν είναι αγάπη. Δεν είναι υγιής αγάπη. Είναι παιδικά τραύματα που δεν έχουν επουλωθεί και επαναλαμβάνουν τον κύκλο τους. Αυτό που χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι στη πραγματικότητα, είμαστε σε σχέση με την προβολή του ατόμου που μας πλήγωσε και την οποία δεν έχουμε θεραπεύσει. Είναι εύκολο να παρασυρθούμε και ασυνείδητα να προβάλουμε στον/στην σύντροφο μας, όλο τον θυμό, όλη την αηδία, όλη τη θλίψη και όλο τον πόνο που έχουμε από αυτούς που μας τον προκάλεσαν. Γι’ αυτό, σε ασυνείδητο επίπεδο, κλονίζεται η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια που θα έπρεπε να νιώθουμε.
Σε μία σχέση απουσιάζει η ικανότητα αναγνώρισης των λόγων που κάνουμε, λέμε, ή ακούμε πράγματα που πληγώνουν. Όλοι αντιδρούμε από τα τραύματα του παρελθόντος και αυτά τα τραύματα προέρχονται φυσικά από κάπου. Συχνά αυτή η παλιά σκιώδης φιγούρα, είναι εκείνο το άτομο στο ασυνείδητο που αντιπροσωπεύει τη μητέρα ή τον πατέρα ή τον φροντιστή, που δεν ήταν παρόν για μας τότε και δεν παρείχαν την ασφάλεια και την αγάπη που χρειαζόμασταν για να αναπτύξουμε τα συναισθήματα και την ολοκληρωμένη αίσθηση του εαυτού μας. Χρειάζεται να ξέρουμε ότι και οι φροντιστές μας λειτουργούσαν από τα τραύματα τους και αυτοί χωρίς να το γνωρίζουν. Δηλαδή, δεν έκαναν κάτι εσκεμμένα και θα ήταν λυτρωτικό για μας, να τους συγχωρούσαμε για την άγνοια τους.
Χρειάζεται να ωριμάσουμε συναισθηματικά και να επιστρέψουμε στις τραυματικές ψυχολογικές φάσεις της παιδικής μας ηλικίας για να διορθώσουμε τον τρόπο που πιστέψαμε κάτι περιοριστικό για το εαυτό μας. Να δημιουργήσουμε νέο νόημα γύρω από αυτές τις αναμνήσεις, ώστε τώρα να μας στηρίζουν παρά να μας πληγώσουν. Να αναγνωρίσουμε εκείνες τις στιγμές που αυτό το πληγωμένο φοβισμένο παιδί έρχεται μπροστά και να αποκτήσουμε πρόσβαση στην εσωτερική μας μητέρα, στον εσωτερικό πατέρα και στον εαυτό μας, για να το ηρεμήσει και να το αγκαλιάσει με την αγάπη, την κατανόηση και την στοργή που χρειαζόταν τότε. Να επιστρέψουμε νοερά και συναισθηματικά στα παιδικά μας και να κάνουμε τις διορθώσεις και μετά να ξανά-μεγαλώσουμε.
