Είναι εντάξει να είσαι εσύ

Φαντάσου ότι είσαι παιδί. Ίσως νιώθεις λυπημένος. Θα ήθελες την μητέρα ή τον πατέρα σου να σου πει: “Γιατί νιώθεις τόσο λυπημένος; Τι σου συμβαίνει; “Χαμογέλα. Όλα είναι εντάξει. Γιατί είσαι λυπημένος;”

Αυτό μας διδάσκει ότι δεν είναι σωστό να νιώθουμε λυπημένοι.

Τι πραγματικά θέλει το παιδί; “Αισθάνεσαι λυπημένος; Είναι εντάξει. Θα είμαι εδώ μαζί σου καθώς νιώθεις λυπημένος και μπορείς να πάρεις όσο χρόνο χρειάζεσαι.”

Αυτό θέλουμε να ακούσουμε. Ωστόσο, πολύ λίγοι γονείς το διδάσκουν στα παιδιά τους. Και τότε το μοτίβο αυτού του δεν είναι εντάξει, ή το άλλο δεν είναι εντάξει, μας ακολουθεί. Κοιτάμε τις διαφημίσεις, τις ειδήσεις, την τηλεόραση, τα κοινωνικά δίκτυα και είναι σαν να μην είμαστε εντάξει και πρέπει να αποκτήσουμε ή να κάνουμε αυτά που προωθούν για να φαινόμαστε και να είμαστε εντάξει.

Πρέπει να είσαι έτσι. Πρέπει να τρως έτσι. Η διατροφή σου δεν είναι εντάξει. Αυτό δεν είναι εντάξει. Η σχέση σου δεν είναι εντάξει. Τα ρούχα, τα παπούτσια,το αυτοκίνητο, το σπίτι, οι τόποι που συχνάζεις, τα ταξίδια. Μια ατελείωτη λίστα από πράγματα.

Μετά ανακαλύπτεις για την αυτοβελτίωση και τώρα πρέπει να βελτιωθείς. Να βελτιωθείς γιατί σε τρέχει η ιδέα ότι δεν είσαι εντάξει.

Δεν είναι εντάξει, σε αντίθεση με τι; Τι γίνεται αν τελικά είσαι εντάξει; Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πράγματα που θα μπορείς να βελτιώσεις. Το ότι μπορείς να δουλέψεις να βελτιώσεις κάτι δεν σημαίνει ότι είσαι ελαττωματικός. Δεν σημαίνει ότι είσαι σπασμένος. Είναι εντάξει αν χρειάζεται να κλάψεις. Είναι εντάξει να είσαι χαρούμενος. Είναι εντάξει αν θέλεις να χαλαρώσεις. Είναι εντάξει να ασχολείσαι με αυτά που σου αρέσουν.

Είναι εντάξει. Τελικά, είναι εντάξει να είσαι εσύ.