Μέσα στις εκατοντάδες προτάσεις που προσφέρονται στη βιομηχανία της αυτοβελτίωσης και τα χιλιάδες βιβλία πάνω στο ίδιο και συναφή θέματα, χανόμαστε στις επιλογές και τις δοκιμές για να βρούμε αυτό που θα μας λύσει όλα τα προβλήματα μας και θα μας κάνει ευτυχισμένους. Ταυτόχρονα, περηφανευόμαστε ότι ασχολούμαστε με τα πνευματικά για να παίρνουμε και την ανάλογη σημασία. Και αρχίζει η πολυπλοκότητα και όλο απομακρυνόμαστε και από τη λύση των προβλημάτων μας και από την ευτυχία που τόσο απεγνωσμένα ψάχνουμε.
Η πλάνη: Ψάχνουμε. Χανόμαστε, γιατί ψάχνουμε κάπου έξω από τον εαυτό μας, πιστεύοντας ότι κάποιος άλλος ή κάτι άλλο θα μας δώσει αυτό που μας λείπει.
Το ερώτημα: Τι μας λείπει; Μας λείπει η σύνδεση με τον αυθεντικό μας εαυτό. Αυτόν που είμαστε παιδιά. Που παίζαμε ανέμελα χωρίς να έχουμε ακόμη δημιουργήσει την ψευδαίσθηση του χρόνου. Τότε που είμαστε πάντα παρόν, εκτός από τις φορές που ονειροπολούσαμε, δημιουργώντας τις πιο όμορφες, αγνές και αισιόδοξες εικόνες στο μυαλό μας. Τότε που μπορούσαμε να εκφραστούμε, είτε αυτό ήταν χαρά ή λύπη, γέλιο ή κλάμα.
Το πρόβλημα: Μας φόβισαν, συμμορφωθήκαμε, αποκτήσαμε περιοριστικές πεποιθήσεις. Μέσα από την άμεση οικογένεια, το σχολείο, και το κύκλο που περιφερόμαστε, αποκτήσαμε εσφαλμένη κρίση για το ποιοι είμαστε και τι είναι ο κόσμος. Μια σειρά από κοινωνικές επιβολές για να προσαρμοστούμε σε ένα σύστημα που το ίδιο νοσεί, ενισχύει και διατηρεί την αποσύνδεση από τη φύση και την φύση μας. Ένα σύστημα που αν δεν θέλεις να ασπάζεσαι, αυτόματα σε περιθωριοποιεί. Και το πιο σίγουρο είναι ότι αγνοεί το πρόβλημα και γι’ αυτό δεν θα μπορέσει να προσφέρει ποτέ καμία λύση.
Η λύση: Επανασύνδεση. Η συνειδητοποίηση ότι δεν μας λείπει τίποτε, ότι είμαστε εντάξει. Ότι είμαστε φτιαγμένοι από αγάπη. Ότι θα πρέπει να τα ξεμάθουμε όλα αυτά που μας έμαθαν, και να αρχίσουμε αποδεχόμαστε και να φιλεύουμε τον εαυτό μας, για να μας ξανά-εμπιστευτεί. Να επενδύσουμε στη κριτική σκέψη. Να διερωτόμαστε για ό,τι έρχεται στην αντίληψη μας, όχι για να διαφωνούμε, αλλά για να διερευνούμε, μέχρι να φτάσουμε στην αλήθεια.
Η αλήθεια: Είμαστε αυτό που ψάχνουμε. Μπορούμε να γνωρίζουμε μόνο αυτά που δεν είμαστε. Αυτό που πραγματικά είμαστε, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο στην αντίληψη μας. Η Υπέρτατη Αλήθεια δεν μπορεί να είναι αντικείμενο γνώσης.
