Το μυαλό μας είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής. Είναι αυτό που χρησιμοποιούμε για να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Είτε αγαπάμε κάτι είτε το μισούμε, κανένα από αυτά δεν αποκτά νόημα μέχρι να περάσει από το φίλτρο του μυαλού. Επειδή λοιπόν είναι το μοναδικό μας παράθυρο προς τον έξω κόσμο, είναι απαραίτητο να φροντίζουμε να είναι διαυγές. Όταν βρισκόμαστε σε μάχη με το μυαλό μας, αυτό, δεν μας βοηθά και τόσο. Αντί να είναι μια όμορφη μουσική που συνοδεύει το ταξίδι μας, γίνεται ένας θόρυβος που μας βασανίζει. Είτε πρόκειται για αρνητική αυτό-συζήτηση είτε για περιττές αμφιβολίες, αυτή η κατάσταση μπορεί να μειώσει δραστικά την ποιότητα της ζωής μας. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να μάθουμε να κάνουμε ειρήνη με το μυαλό μας. Αυτό μπορεί να γίνει με δύο απλά βήματα: Πρώτα, να αναγνωρίσουμε ποια είναι η εσωτερική μας φωνή και δεύτερο, να εξασκηθούμε στο να μην παίρνουμε τις σκέψεις μας ως πραγματικότητα.
Αναγνώριση της φωνής
Έχουμε την τάση να μην κάνουμε διάκριση ανάμεσα στο ποιοι είμαστε και ποια είναι η εσωτερική μας φωνή. Οι περισσότεροι από εμάς ταυτιζόμαστε με τη φωνή αυτή και την παίρνουμε πολύ σοβαρά στο σημείο να την ακούμε περισσότερο από ότι θα ακούγαμε αν ένα πραγματικό άτομο, αν μας έλεγε τα ίδια. Στην καθημερινή μας ζωή παραδινόμαστε συνεχώς σε αυτή τη φωνή και την αφήνουμε να παρεμβαίνει στον εσωτερικό μας κόσμο. Για να το κατανοήσουμε καλύτερα, ένα παράδειγμα θα ήταν: Αγοράζουμε ένα ολοκαίνουργιο όμορφο αυτοκίνητο. Αλλά κάθε φορά που το οδηγούμε, η εσωτερική μας φωνή βρίσκει κάτι λάθος. Η διανοητική φωνή συνεχίζει να επισημαίνει κάθε μικρό τρίξιμο, κάθε μικρή δόνηση μέχρι που τελικά δεν μας αρέσει πια το αυτοκίνητο. Για να αποφύγουμε αυτή την ατελείωτη μάχη, είναι απαραίτητο να μπορούμε να διαφοροποιήσουμε τον εαυτό μας από το ποια είναι η εσωτερική μας φωνή και να αποφασίσουμε αν αξίζει ή όχι, τόση αναγνώριση. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό για πραγματική ανάπτυξη, από το να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε η φωνή του μυαλού μας – είμαστε αυτοί που την ακούμε. Αν δεν μπορέσουμε να το καταλάβουμε αυτό, θα προσπαθούμε να αντιληφθούμε ποιο από τα πολλά πράγματα που λέει η φωνή είμαστε πραγματικά εμείς. Για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτή τη διάκριση, μπορούμε να προσποιηθούμε ότι η εσωτερική μας φωνή είναι κάποιο άλλο άτομο, ένας φίλος που είναι πάντα μαζί μας, που λέει όλα αυτά τα που λέει το μυαλό μας. Με αυτόν τον τρόπο, θα είναι δυνατό να αναγνωρίσουμε ότι αν κάποιος άλλος έλεγε τα πράγματα που μας λέει η εσωτερική μας φωνή, δεν θα τον ακούγαμε τόσο και δεν θα τον θεωρούσαμε αξιόπιστο, μάλλον θα τον αμφισβητούσαμε. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να σπάσουμε την ψευδαίσθηση ότι το μυαλό μας έχει εξουσία πάνω μας και να έρθουμε σε ειρήνη μαζί του, να μη τα παίρνουμε τόσο σοβαρά όσο θα ήθελε.
Μην παίρνετε τις σκέψεις σας ως αλήθεια
Η διαφοροποίηση των σκέψεών μας από την πραγματικότητα, είναι ένα σημαντικό σημείο που πρέπει να μάθουμε. Τις περισσότερες φορές, οι σκέψεις μας συνθέτονται με τις προσωπικές μας αντιλήψεις και, επομένως, το να βλέπουμε την πραγματικότητα όπως και αν είναι η γνώμη μας γι’ αυτήν, μπορεί να είναι, το λιγότερο, παραπλανητικό. Το να το γνωρίζουμε αυτό και να σταματάμε τον εαυτό μας κάθε φορά που τον πιάνουμε να παίρνει τις σκέψεις μας πολύ στα σοβαρά, μπορεί να μας βοηθήσει να ανακτήσουμε τον έλεγχο.
Το μυαλό μπορεί να είναι ο καλύτερος μας σύντροφος αν μάθουμε πώς να κάνουμε ειρήνη μαζί του. Εφαρμόζοντας αυτά τα δύο βήματα, μπορούμε να αποτρέψουμε να αναλωνόμαστε σε οποιασδήποτε ψυχική ενέργεια με περιττή νοητική φλυαρία και να βελτιώσουμε την ποιότητα της ζωής μας.