Είναι οι αλυσίδες που δένουμε μόνοι στον εαυτό μας, δεσμεύοντας μας σε μια σκέψη, μια ιστορία, ότι είμαστε ανίσχυροι και γι’ αυτό υποφέρουμε. Δακτυλοδείχνουμε ο ένας τον άλλο, κατηγορώντας και ισχυριζόμενοι ότι η πηγή του πόνου μας βρίσκεται στις πράξεις του, στα λόγια του, στην ίδια την ύπαρξη του. Τι γίνεται όμως αν αυτό το δράμα που διαδραματίζεται συμβαίνει μόνο μέσα μας;
Ας φανταστούμε το μυαλό μας ως έναν τεχνίτη, που ακούραστα διαμορφώνει την εμπειρία μας, σε νόημα. Οι απρόσεκτες λέξεις, οι αλόγιστες πράξεις είναι πρώτες ύλες που χρησιμοποιεί. Είναι ο τεχνίτης αυτός, η αντίληψή μας, που τα μετατρέπει είτε σε μνημεία πόνου ή σε σκαλοπάτια ανάπτυξης και εξέλιξης. Το πρόβλημα τότε, δεν είναι η αναγνώριση της πληγής, αλλά η σκόπιμη επιλογή να μετατραπεί αυτή η πληγή σε μόνιμη και καθοριστική ουλή.
Το να αναλαμβάνουμε την ευθύνη δεν σημαίνει ότι δικαιολογούμε τις πράξεις των άλλων. Αυτό που σημαίνει είναι ότι διεκδικούμε την δυνατότητα και τη δύναμη να έχουμε τον έλεγχο των σκέψεων και των συναισθημάτων μας. Είναι να καταλάβουμε ότι ενώ ο κόσμος μπορεί να μας πετά πέτρες, εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες του συναισθηματικού μας τοπίου. Δεν είμαστε παθητικοί αποδέκτες του πόνου, αλλά ενεργοί συμμετέχοντες στη δημιουργία του.
Ας συλλογιστούμε το εξής: το ίδιο γεγονός, μπορούμε να το δούμε μέσα από διαφορετικούς φακούς, που κατά συνέπεια προκαλεί πολύ διαφορετικές αντιδράσεις. Κάποιος βλέπει προδοσία, άλλος ευκαιρία για συγχώρεση. Ο ένας βλέπει την αδικία, ο άλλος ευκαιρία για ανθεκτικότητα. Δεν πρόκειται για ελάφρυνση της πραγματικότητας του πόνου, αλλά για να τονιστεί η αδυναμία της ερμηνείας του. Η δύναμη δεν βρίσκεται στον έλεγχο του εξωτερικού κόσμου, αλλά στην μεταμόρφωση του εσωτερικού μας κόσμου.
Δεν πρόκειται για αδιαφορία, αλλά για ριζική πρόσκληση για αυθεντικότητα. Είναι η συνειδητοποίηση ότι η αληθινή ελευθερία δεν είναι η απουσία πόνου, αλλά στο πως επιλέγουμε να ανταποκριθούμε σ’ αυτόν. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τον συναισθηματικό μας κόσμο, διαλύουμε τη φυλακή του φταιξίματος και μπαίνουμε στο άπειρο χώρο της δημιουργίας. Η ζωή δεν είναι μια παθητική σειρά γεγονότων που μας συμβαίνουν, αλλά ένα συνεχές ξεδίπλωμα αυθεντικότητας, δημιουργίας και αποδοχής, όπου είμαστε και ο σεναριογράφος και ο πρωταγωνιστής του έργου που καλούμαστε να παίξουμε.
