Ο νους, ακούραστα προβάλλει τις εφήμερες εικόνες του που τρεμοπαίζουν στην οθόνη της επίγνωσις. Τις ονομάζουμε σκέψεις, συναισθήματα, ιστορίες. Ένα μεγαλειώδες, αυτο-παραγόμενο δράμα που μπερδεύουμε με την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι απλά σύννεφα, εφήμερα και χωρίς ουσία, συσκοτίζουν τον απέραντο, καθαρό ουρανό της αληθινής μας φύσης.
Είμαστε εθισμένοι στο αφήγημα μας, κολλάμε σε κάθε φευγαλέα σκηνή σαν να κρατάει το κλειδί της ύπαρξής μας. Κυνηγάμε επιθυμίες που γεννιούνται από αυτές τις νοητικές κατασκευές, τροφοδοτούμενες από την ψευδαίσθηση ότι η εκπλήρωση έγκειται στην απόκτησή τους. Αλλά αυτή η επιδίωξη είναι μια διαρκής προσπάθεια που μόνο βαθαίνει την εμπλοκή μας στην παράσταση του νου. Όσο περισσότερο επενδύουμε στους χαρακτήρες και τις πλοκές, τόσο απομακρυνόμαστε από την αταραξία που τα γεννά.
Ας φανταστούμε, για μια στιγμή, ότι αφηνόμαστε. Όχι μόνο από τα φυσικά αντικείμενα, αλλά και την ίδια την ανάγκη να κατέχουμε οτιδήποτε. Αυτό γίνεται όταν απελευθερώσουμε την ανάγκη να ορίσουμε, να κατηγοριοποιήσουμε και να ελέγξουμε την αδιάκοπη ροή της νοητικής δραστηριότητας. Αφήνοντας τα σύννεφα να παρασύρονται, ανεμπόδιστα, στην άπειρη έκταση της επίγνωσης. Δεν πρόκειται για καταστολή των σκέψεων, αλλά για την αναγνώριση της κενής τους φύσης. Πρόκειται για τη μετατόπιση της πίστης μας σε γνώση, από το παροδικό στο αμετάβλητο.
Καλούμαστε σε μια ριζική πράξη αυτο-διερεύνησης, όπου μπορούμε να αφεθούμε στην παρούσα στιγμή, χωρίς κριτική, χωρίς ερμηνεία. Απλά να είμαστε, χωρίς τον συνεχή σχολιασμό του νου. Αυτή είναι μια βαθιά αφύπνιση. Είναι η αναγνώριση ότι αυτό που είμαστε δεν είναι μια έννοια, μια πεποίθηση ή μια ιστορία, αλλά η ουσία που υπερβαίνει τα πάντα.
Εδώ, στην απλότητα της επίγνωσης, διαλύεται η ψευδαίσθηση ενός ξεχωριστού εαυτού. Δεν υπάρχει «εγώ» που να αγωνίζεται να περιηγηθεί στον κόσμο. Κανένα «εγώ» που να ορίζεται από προηγούμενες εμπειρίες ή μελλοντικές φιλοδοξίες. Υπάρχει μόνο η αγνή, χωρίς όρους παρουσία που μαρτυρεί το ξετύλιγμα της πραγματικότητας.
Αυτή είναι μια στροφή που αμφισβητεί το ίδιο το θεμέλιο της αντιληπτής μας πραγματικότητας. Απαιτεί μια προθυμία να βγούμε έξω από τη γνώριμη άνεση της αφήγησης του μυαλού και να αγκαλιάσουμε το άγνωστο. Μας ζητά να αμφισβητήσουμε την ίδια τη φύση της ταυτότητάς μας, να διαλύσουμε το προσεκτικά κατασκευασμένο οικοδόμημα του εαυτού μας.
Μπορούμε με θάρρος και προθυμία να ανταλλάξουμε τις σαγηνευτικές ψευδαισθήσεις του νου με τη σιωπηλή, απεριόριστη πραγματικότητα που βρίσκεται μέσα μας. Μπορούμε με θάρρος και προθυμία να εγκαταλείψουμε τον ρόλο του πρωταγωνιστή στο δικό μας ψυχικό δράμα και απλά να παρακολουθήσουμε το παιχνίδι της ύπαρξης.
Αυτό δεν είναι ταξίδι σε έναν μακρινό προορισμό, αλλά η επιστροφή στην παρούσα στιγμή, στο έδαφος της ύπαρξης που είναι πάντα εδώ, πάντα τώρα. Είναι η συνειδητοποίηση ότι η ηρεμία που αναζητούμε δεν είναι κάτι που πρέπει να πετύχουμε, αλλά κάτι που πρέπει να αναγνωρίσουμε, πέρα από τη φαντασία, μέσα στον αχανή, καθαρό ουρανό της πηγής των πάντων.
