Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, μας παραδίδονται οδηγίες για το πως πρέπει να ζήσουμε. Κληρονομούμε κανόνες, ερμηνείες και πεποιθήσεις που χαρτογραφούν αυτά που ονομάζουμε «Αξία», «Επιτυχία», «Αγάπη», «Παραγωγικότητα» μαζί με πολλές άλλες ιδέες και αντιλήψεις. Μας λένε, με απόλυτη βεβαιότητα, «Αυτός είναι ο κόσμος. Αυτή είναι η θέση σου μέσα σε αυτόν». Οι χάρτες αυτοί, σχεδιασμένοι από τις γενιές του παρελθόντος και ενισχυμένοι από τη επιβολή της κοινωνίας, γίνονται η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητά μας. Μαθαίνουμε να πλοηγούμαστε με βάση τις γραμμές αυτές, να μετράμε τον εαυτό μας με βάση τις κλίμακες τους και να χτίζουμε τη ζωή μας λανθασμένα, πάνω στα θεμέλιά αυτά, θεωρώντας το σχέδιο βιώσιμο και τοπίο της ίδιας της αλήθειας.
Στρώμα με στρώμα, αυτοί οι δανεισμένοι ορισμοί υφαίνονται γύρω μας, φτιάχνοντας ένα δεύτερο εαυτό. Μαθαίνουμε να εκτελούμε οδηγίες, να αγωνιζόμαστε, να ταιριάζουμε σε καλούπια που δεν μας ταίριαζαν ποτέ. Κι όμως… ένα μέρος μας το νιώθει. Αυτή η ανεπαίσθητη τριβή. Αυτός ο βαθύς, επίμονος πόνος κάτω από την επιφάνεια, μια αθόρυβη επανάσταση της ψυχής ενάντια στις δομές που μας περιορίζουν; Δεν πρόκειται απλώς για απογοήτευση ή φευγαλέα δυσφορία. Είναι μια ιερή δυσαρέσκεια του αυθεντικού μας εαυτού, που σηματοδοτεί ότι η ζωή που ζούμε δεν είναι ευθυγραμμισμένη με την αλήθεια που κατοικεί μέσα μας. Είναι ο ψίθυρος της έμφυτης φύσης μας, που μας υπενθυμίζει ότι τα εφόδια που μας έχουν δοθεί δεν μας ταιριάζουν. Για πολύ καιρό, πιστεύαμε ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να οικειοποιήσουμε αυτές τις κληρονομημένες ιδέες και αντιλήψεις. Αλλά αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, η ίδια η παρουσία αυτής της εσωτερικής δυσαρμονίας είναι η αυγή της επίγνωσης, η πρώτη λάμψη μιας βαθιάς συνειδητοποίησης, ότι έχουμε επιλογή. Οι χάρτες που μας δόθηκαν δεν ανταποκρίνονται στο τοπίο. Οι ορισμοί που μάθαμε δεν είναι, ούτε απόλυτοι αλλά ούτε και η αλήθεια. Η δυσφορία που νιώθουμε δεν είναι σημάδι σπασμωδικότητας, αλλά μια πρόσκληση για αφύπνιση.
Αυτή είναι η κρίσιμη στιγμή όπου η δύναμη μας πυροδοτείται. Η επιλογή είναι να ξεκινήσουμε ένα θαρραλέο ταξίδι, όχι προς τα έξω, στον θόρυβο των προσδοκιών του κόσμου, αλλά προς τα μέσα, στο φωτεινό, γαλήνιο τοπίο της δικής μας ύπαρξης. Είναι μια επιλογή να αμφισβητήσουμε απαλά, αλλά και επίμονα κάθε «αλήθεια» που μας έχουν φορτώσει. Να ρωτήσουμε: Αυτό αντηχεί με τη βαθύτερη μου γνώση; Αυτό τρέφει πραγματικά την ψυχή μου; Αυτός είναι δικός μου ορισμός ή μήπως είναι απλώς μια ηχώ που έχει μπερδευτεί με τη δική μου φωνή;
Αυτή η εσωτερική εμβάθυνση δεν αφορά την εύρεση λαθών ή την διεξαγωγή πολέμου ενάντια στο παρελθόν. Είναι μια πράξη βαθιάς αυτο-αγάπης, μια εξερεύνηση στο απέραντο, αχαρτογράφητο τοπίο μέσα μας. Είναι το μέρος όπου ανακαλύπτουμε τι είναι άμεσο, τι είναι πραγματικό για εμάς, κάτω από τα στρώματα της εξαρτημένης συμμόρφωσης. Εδώ, στον ιερό χώρο του εσωτερικού μας κόσμου, βρίσκεται η πηγή της αυθεντικής μας αλήθειας, του μοναδικού μας σκοπού, της αδάμαστης χαράς μας.
Μπορούμε να εμπιστευτούμε την εσωτερική μας πυξίδα αντί να εμπιστευόμαστε τους κληροδοτημένους χάρτες. Μπορούμε να πιστέψουμε ότι η δυσφορία ήταν απλώς ένας οδηγός που μας έδειχνε το δρόμο πίσω στον αυθεντικό μας εαυτό στο «σπίτι» μας, στον κυρίαρχο χώρο μέσα μας όπου κατοικεί η αληθινή μας αξία, η πραγματική μας επιτυχία και η βαθύτερη αγάπη μας, περιμένοντας υπομονετικά την επιστροφή μας. Δεν πρόκειται απλώς για μια αλλαγή προοπτικής. είναι μια ανάκτηση της ζωής μας, μια αποκάλυψη του λαμπερού, αυθεντικού εαυτού που πάντα έπρεπε να είμαστε. Το ταξίδι προς τα μέσα είναι η απόλυτη περιπέτεια και η ώρα να ξεκινήσουμε είναι τώρα.
