Για να κατανοήσει πλήρως η συνειδητότητα τον εαυτό της, πρέπει να περάσει από μια παραδοξότητα. Πρέπει να ξεχάσει τον εαυτό της. Ο λόγος είναι ότι η συνειδητότητα στην πιο αγνή της μορφή είναι άπειρη.
Δεν έχει όρια, δεν έχει αντίθεση, δεν έχει διαχωρισμό, είναι απεριόριστη ύπαρξη. Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα. Αν κάτι είναι το παν, πώς μπορεί πραγματικά να γνωρίσει τον εαυτό του; Αν δεν υπάρχει τίποτα έξω από αυτό, καμία αντίθεση, καμία διαφοροποίηση, τότε δεν υπάρχει τίποτα με το οποίο να συγκρίνεται, τίποτα με το οποίο να βιώνει τον εαυτό του.
Είναι σαν να προσπαθείς να δεις το πρόσωπό σου χωρίς καθρέφτη. Τι κάνει λοιπόν η άπειρη συνειδητότητα; Δημιουργεί εμπειρίες, κατασκευές και ψευδαισθήσεις χωρισμού ώστε να μπορεί να αλληλεπιδράσει με τον εαυτό του. Κατακερματίζεται σε διαφορετικές οπτικές γωνίες, διαφορετικά όντα, διαφορετικές πραγματικότητες, όλα ώστε έτσι να μπορεί να βιώσει τον εαυτό του με τρόπους που ποτέ δεν θα μπορούσε ως μια μοναδική οντότητα που τα γνωρίζει όλα. Αλλά για να γίνουν αυτές οι εμπειρίες αληθινές, πρέπει να ξεχάσει ότι τις δημιούργησε.
Σκέψου να παίξεις ένα παιχνίδι ή να παρακολουθήσεις μια ταινία. Αν ήξερες ακριβώς πώς θα εκτυλίσσονταν όλα, κάθε ανατροπή, κάθε τέλος, δεν θα βυθιζόσουν πλήρως με αυτό που βλέπεις ή κάνεις. Η χαρά της εμπειρίας προέρχεται από το να πιστεύεις στη στιγμή ότι είναι αληθινή, ακόμα κι αν σε κάποιο επίπεδο, ξέρεις ότι είναι απλώς ένα παιχνίδι ή μια ιστορία. Με τον ίδιο τρόπο, η συνειδητότητα πρέπει να δημιουργήσει μια βαθιά πειστική ψευδαίσθηση, μια πραγματικότητα τόσο εμβυθιστική που μπορεί πραγματικά να ξεχάσει ότι είναι ο δημιουργός. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Εσύ, εγώ, όλοι. Η συνειδητότητα βιώνει τον εαυτό της μέσα από αυτές τις περιορισμένες προοπτικές. Και επειδή έχουμε ξεχάσει την άπειρη φύση μας, μπορούμε να εξερευνήσουμε, να μάθουμε, να παλέψουμε, να αγαπήσουμε και να ξαναβρούμε τον εαυτό μας με τρόπους που δεν θα ήταν δυνατοί αν γνωρίζαμε ήδη τα πάντα. Η διαδικασία της αφύπνισης είναι όταν η συνειδητότητα αρχίζει να σηκώνει το πέπλο για να θυμάται.
Είναι όταν αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε. Ποιος είμαι πραγματικά; Από πού ήρθα; Τι είναι αυτός ο κόσμος; Αυτές οι ερωτήσεις μας οδηγούν πίσω στη συνειδητοποίηση ότι δεν ήμασταν ποτέ καθόλου χωριστοί.
Η λήθη ήταν απλώς μέρος του ταξιδιού, ώστε η ανάμνηση να έχει νόημα. Με λίγα λόγια, η λήθη δημιουργεί αντίθεση. Η αντίθεση δημιουργεί εμπειρία. Η εμπειρία δημιουργεί κατανόηση. Και μέσα από αυτόν τον κύκλο, η συνειδητότητα εμβαθύνει την αυτογνωσία της ξανά και ξανά χωρίς τέλος.
