Στο ήσυχο κέντρο του σώματος, υπάρχει μια απαλή συστολή, ένας ιερός κόμπος, μια παρουσία. Από το κέντρο αυτό προκύπτει η πρώτη γνώση, όχι αυτή του κόσμου, ή της σκέψης, αλλά της ύπαρξης. Είναι η γνώση του «εδώ», η σιωπηλή γέννεση της επίγνωσης.
Από αυτό το ακίνητο σημείο, η αίσθηση του «είμαι» ξεδιπλώνεται, όχι ως εγώ, αλλά ως ύπαρξη που αναγνωρίζει τον εαυτό της. Μαζί έρχεται η εμπειρία του χρόνου, όχι ως ρολόι, αλλά ως κίνηση μέσα από το μυστήριο που ξεδιπλώνεται.
Ωστόσο, μέσα σε αυτό το ξεδίπλωμα κρύβεται μια αμυδρή θλίψη, ένα ίχνος χωρισμού. Η επίγνωση ξέρει τι είναι και με αυτή τη γνώση, αισθάνεται αυτά που δεν είναι. Αυτή είναι η αρχική λαχτάρα, όχι για πράγματα, αλλά για πληρότητα. Για επιστροφή.
Το μονοπάτι της αναζήτησης ξεκινά εδώ, όχι στην έλλειψη, αλλά σε έναν ιερό πόθο τοποθετημένο μέσα στην καρδιά μας. Δεν είναι πάθος, είναι η μεταμφιεσμένη χάρης, η ηχώ του Απείρου που καλεί τον εαυτό του να επιστρέψει εκεί, από όπου δεν έφυγε ποτέ.
Το να γνωρίζεις, να αγαπάς, να αναζητάς, σημαίνει να θυμάσαι.
Και να θυμάσαι είναι να αφυπνίζεσαι.