Το σύμπαν, σε όλη του την απεραντοσύνη και μυστήριο, είναι μια αντανάκλαση της βαθύτερης ύπαρξης μας, και έτσι είμαστε η απέραντη επίγνωση στην οποία αναδύονται όλες οι διαστάσεις. Το άπειρο σύμπαν, με τους στροβιλιζόμενους γαλαξίες και το κβαντικό του βάθος, δεν είναι άλλο από την ίδια δική μας παρουσία, που εμφανίζεται ως μορφή, χώρος και χρόνος.
Δεν υπάρχει παρατηρητής χωριστά από το παρατηρούμενο. Ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο είναι μια αδιάλειπτη πράξη αντίληψης. Ο νους, με τη συνήθεια του να διαχωρίζει, ονομάζει τον “εαυτό” και τον διαχωρίζει από τον “κόσμο”, όμως και τα δύο, φαινόμενα, αναδύονται ταυτόχρονα από την ίδια πηγή, την ίδια την επίγνωση. Πολύ απλά, είναι η συνειδητότητα, που εμφανίζεται ως πολλαπλότητα.
Ακόμα και η έννοια του καθρεφτίσματος είναι ένας απλός δείκτης, προς την αλήθεια. Ουσιαστικά δεν υπάρχει καθρέφτης, δεν υπάρχει εικόνα, μόνο η αδιαίρετη ύπαρξη αυτού που είναι. Το δέος που νιώθουμε κοιτάζοντας τα αστέρια είναι το σύμπαν που βλέπει τον εαυτό του. Η σιωπή ανάμεσα στις σκέψεις είναι η ίδια έκταση που περιβάλλει την αιωνιότητα.
Αυτή η συνειδητοποίηση δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να συλλάβουμε ή να κατανοήσουμε κάποια έννοια, αλλά απλά, να είμαστε. Χωρίς διαχωρισμό. Χωρίς την ανάγκη αναζήτησης. Το άπειρο δεν είναι «εκεί έξω», αλλά η ίδια η ουσία του εδώ και τώρα. Δεν είμαστε «μέσα» στο σύμπαν, είμαστε «αυτό», ξύπνιοι, άδειοι και γεμάτοι πέρα από κάθε μέτρο.
Τι μένει όταν ακόμη και αυτή η κατανόηση διαλύεται στο Ανείπωτο; Μόνο «αυτό». «Αυτό».
