Η ανθρώπινη διαδρομή χαρακτηρίζεται συχνά από μια αδιάκοπη αναζήτηση ταυτότητας. Από τα πρώτα μας χρόνια, μας ενθαρρύνουν διακριτικά, και μερικές φορές ανοιχτά, να γίνουμε κάποιοι. Επιτυχημένοι μαθητές, υπάκουα παιδιά, σεβαστοί επαγγελματίες. Αυτή η ριζωμένη κοινωνική αφήγηση μας οδηγεί συχνά σε ένα μονοπάτι «τεράστιων προσπαθειών», καθώς αγωνιζόμαστε να ενσαρκώσουμε «αυτό που μας έμαθαν να είμαστε». Δημιουργούμε πολύπλοκες προσωπικότητες, επιμελούμαστε σχολαστικά την εικόνα μας και επιδιώκουμε αδιάκοπα την εξωτερική επιβεβαίωση, όλα αυτά για να εξυπηρετήσουμε μιαν αντίληψη που συχνά μοιάζει περισσότερο με παράσταση παρά με αυθεντική έκφραση. Ωστόσο, υπάρχει μια βαθιά αντίθετη αλήθεια: «το να είσαι αυτό που πραγματικά είσαι δεν απαιτεί καμία προσπάθεια». Αυτή η αβίαστη κατάσταση, παραδόξως, αποτελεί έναν ισχυρό καθοριστικό παράγοντα της πραγματικής μας φύσης.
Η κατασκευή του εαυτού και το κόστος της
Η προσπάθεια που απαιτείται για τη διατήρηση ενός κατασκευασμένου εαυτού είναι τεράστια. Επενδύουμε αμέτρητες ώρες σε συναισθηματική ενέργεια για να ευθυγραμμίσουμε την εξωτερική μας παρουσία με έναν ιδανικό εσωτερικό μονόλογο και με εξωτερικές προσδοκίες. Αυτό μπορεί να εκδηλωθεί ως εξιδανίκευση συναισθημάτων που στη πραγματικότητα δεν νιώθουμε, προσποίηση αυτοπεποίθησης όταν η ανασφάλεια μας τρώει από μέσα, ή επιδίωξη επιτευγμάτων που έχουν ελάχιστη ουσιαστική σημασία. Αυτή η προσπάθεια δεν πηγάζει από μια έμφυτη επιθυμία, αλλά από μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι είμαστε κατά κάποιον τρόπο ατελείς ή ανεπαρκείς όπως είμαστε. Η πράξη του «να γίνουμε» γίνεται μια ατέρμονη ανηφορική μάχη, που απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και προσαρμογή. Γινόμαστε έμπειροι στο να αντανακλούμε τις προσδοκίες των άλλων, θυσιάζοντας την αυθεντικότητα μας και τις αυθόρμητες αντιδράσεις μας στο βωμό της αποδοχής. Η εξάντληση που συχνά συνοδεύει αυτή την αδιάκοπη προσπάθεια είναι ένα σαφές σημάδι ότι λειτουργούμε εκτός του φυσικού ρυθμού της ύπαρξής μας. Είναι σαν ένα πουλί που προσπαθεί να κολυμπήσει ή ένα ψάρι που προσπαθεί να πετάξει. Είναι μια συνεχής, εξαντλητική προσπάθεια ενάντια στην πραγματική τους φύση.
Η απελευθέρωση της αβίαστης ύπαρξης
Σε πλήρη αντίθεση βρίσκεται η βαθιά απλότητα του «να είσαι αυτό που πραγματικά είσαι». Αυτή η κατάσταση δεν απαιτεί καμία προσπάθεια, επειδή δεν είναι ένα απόκτημα, αλλά μια απλή αναγνώριση. Η αληθινή μας φύση δεν είναι κάτι που πρέπει να επιτευχθεί ή να κατασκευαστεί. Απλά «είναι». Φανταστείτε μια μεγαλοπρεπή βελανιδιά. Δεν καταβάλλει προσπάθεια για να μεγαλώσει, δεν κοπιάζει για να βγάλει φύλλα, ούτε ξοδεύει ενέργεια προσπαθώντας να γίνει πιο «βελανιδιά». Απλά «είναι» μια βελανιδιά, ενσωματώνοντας αβίαστα την ουσία της. Με τον ίδιο τρόπο, όταν ευθυγραμμίζουμε τον εαυτό μας με την αυθεντικότητα μας, οι ενέργειες ρέουν με μια ευκολία και χάρη που αψηφούν την έννοια του «αγώνα της ζωής». Οι αποφάσεις δεν προκύπτουν από επίπονους υπολογισμούς, αλλά από διαισθητική γνώση. Οι αλληλεπιδράσεις είναι αυθεντικές και ανεπιτήδευτες. Δεν πρόκειται για απάθεια ή αδράνεια, αλλά για δράση από μια θέση εσωτερικής ευθυγράμμισης, όπου οι βαθύτερες αξίες και επιθυμίες μας καθοδηγούν απρόσκοπτα τις επιλογές μας. Η ενέργεια που προηγουμένως καταναλωνόταν για τη διατήρηση ενός ρόλου είναι τώρα ελεύθερη, επιτρέποντας την αυθεντική δημιουργικότητα, τη σύνδεση και τη χαρά.
Η αβίαστη δράση ως πυξίδα για τη φύση μας
Η διαβεβαίωση ότι «η αβίαστη δράση είναι καθοριστικός παράγοντας της φύσης μας» προσφέρει μια ισχυρή πυξίδα για να πλοηγηθούμε στο εσωτερικό μας τοπίο. Εάν μια συγκεκριμένη επιδίωξη, σχέση ή ταυτότητα απαιτεί συνεχώς σημαντική προσπάθεια, αγώνα ή συναισθηματική πίεση, αυτό αποτελεί ισχυρό δείκτη ότι μπορεί να μην είναι πραγματικά ευθυγραμμισμένη με τον αυθεντικό μας εαυτό. Η αληθινή μας φύση, ως θεμελιώδης νόμος του σύμπαντος, λειτουργεί χωρίς την ανάγκη συνειδητού εξαναγκασμού. Είναι η εσωτερική ροή που επιτρέπει σε όλες τις εκφράσεις του εαυτού να εκδηλωθούν με ακεραιότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ζωή θα είναι χωρίς προκλήσεις. Στην ανάπτυξη συχνά συνεπάγεται δυσφορία. Ωστόσο, η δυσφορία της ανάπτυξης διαφέρει θεμελιωδώς από την εξάντληση της αναυθεντικότητας. Το ένα είναι η ανάπτυξη ενός μυός, η άλλη είναι η συνεχής σύσπαση ολόκληρου του είναι.
Αποδεχόμενοι την αλήθεια ότι ο βαθύτερος εαυτός μας δεν απαιτεί καμία προσπάθεια για να υπάρξει, αρχίζουμε να αποδομούμε τις νοητικές και συναισθηματικές κατασκευές που μας κρατούσαν αιχμάλωτους για τόσο καιρό. Περνάμε από την εξαντλητική αναζήτηση ενός κατασκευασμένου ιδανικού στην απελευθερωτική αποδοχή του εαυτού μας. Αυτό το ταξίδι δεν έχει να κάνει με το να γίνουμε κάποιος ή κάτι καινούργιο, αλλά με το να απαλλαγούμε από τα στρώματα που κρύβουν την υπέροχη αλήθεια του ποιοι είμαστε ήδη. Είναι μια πρόσκληση απλά να «είμαστε», και σε αυτή την αβίαστη κατάσταση, να ανακαλύψουμε το απεριόριστο βάθος και τη δύναμη της φύσης μας.
