Η αληθινή θεραπεία δεν έχει να κάνει με το να ξεχνάμε ή να παραβλέπουμε τα τραύματα του παρελθόντος, αλλά μάλλον με μια ενεργή διαδικασία «συγχώρεσης» που απευθύνεται σε τέσσερις κρίσιμες ομάδες ανθρώπων. Τους γονείς μας, τους πρώην συντρόφους μας, όσους μας έχουν αδικήσει και το πιο σημαντικό, τους εαυτούς μας. Είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης, ένα ξεφόρτωμα των βαρών που εμποδίζουν την πρόοδό μας.
Οι τέσσερις πυλώνες της συγχώρεσης
Ο πρώτος πυλώνας δίνει έμφαση στη «συγχώρεση των γονιών μας». Ανεξάρτητα από τις ατέλειές τους ή τα ελαττώματά τους, μας έφεραν στη ζωή. Το να κρατάμε μνησικακία για όσα δεν μπόρεσαν να μας προσφέρουν ή να τους κατηγορούμε για τις αποτυχίες τους, μας εγκλωβίζει σε ένα στάσιμο παρελθόν. Ευχαριστώντας τους για ό,τι μπορούσαν να μας προσφέρουν και απελευθερώνοντας τα υπόλοιπα, κόβουμε ένα αόρατο σκοινί πικρίας που συχνά καθορίζει διακριτικά τις παρούσες ανησυχίες μας και τις μελλοντικές μας σχέσεις. Πρόκειται για την αναγνώριση της ανθρωπιάς τους και της ανάγκης μας για συναισθηματική ανεξαρτησία.
Στη συνέχεια, μπορούμε να «συγχωρέσουμε τους ανθρώπους που κάποτε αγαπήσαμε», αλλά που δεν μπόρεσαν να μείνουν ή να μας συναντήσουν εκεί όπου βρισκόμασταν. Αυτές είναι οι πόρτες που η ζωή έχει ήδη κλείσει, και η επίμονη προσπάθεια να τις ξανανοίξουμε μόνο περισσότερο πόνο προκαλεί. Προτείνεται να τους ευχηθούμε ειρήνη και θεραπεία, όχι ως χειρονομία συμφιλίωσης, αλλά ως πράξη αυτοσυντήρησης. Πρόκειται για την αποδοχή της πραγματικότητας του τι ήταν και την αποδέσμευση από την ιδανική εκδοχή του τι θα μπορούσε να ήταν, απελευθερώνοντας τις καρδιές μας για νέες σχέσεις.
Ο τρίτος πυλώνας επεκτείνει τη συγχώρεση σε «όλους τους άλλους που μας έχουν πληγώσει», φίλους, ξένους ή εκείνους που απλά μας απογοήτευσαν. Αυτή η συγχώρεση δεν εξαρτάται από τη συγγνώμη τους, είναι μια μονομερής πράξη για τη δική μας γαλήνη. Το να «σβήσουμε το παρελθόν» σημαίνει να απελευθερώσουμε συνειδητά τον θυμό και την πικρία που κουβαλάμε, κατανοώντας ότι τα συναισθήματα αυτά μας βλάπτουν πολύ περισσότερο από ό,τι εκείνους που προκάλεσαν τον αρχικό πόνο. Είναι μια διεκδίκηση του δικαιώματός μας στην εσωτερική ηρεμία.
Τέλος, και ίσως το πιο δύσκολο, είναι η πράξη της «αυτο-συγχώρεσης». Αυτό περιλαμβάνει την αποδοχή της εκδοχής του εαυτού μας που έκανε λάθη, που δεν ήξερε καλύτερα ή που ενήργησε από θέση ανωριμότητας ή πόνου. Δεν μπορούμε να κουβαλάμε για πάντα το βάρος των παλαιών λαθών. Η συγχώρεση, σε αυτό το πλαίσιο, είναι μια αναγνώριση της ανάπτυξης, μια αποδοχή του ατελούς ταξιδιού μας. Πρόκειται για την αναγνώριση ότι το «τώρα» είναι διαφορετικό από το «τότε» και ότι αξίζουμε την χάρη να προχωρήσουμε μπροστά χωρίς το βάρος της αυτο-κατηγορίας.
Αυτό το πλαίσιο εκφράζει όμορφα ότι η συγχώρεση δεν είναι μια παθητική πράξη για να ξεχάσουμε, αλλά μια «ενεργή, απελευθερωτική επιλογή». Είναι η απόλυτη πράξη αυτο-φροντίδας, που κόβει τους δεσμούς που μας συνδέουν με τα παρελθόντα παράπονα και μας επιτρέπει να βγούμε πλήρως στο παρόν. Απελευθερώνοντας αυτά τα συναισθηματικά βάρη, δημιουργούμε χώρο για γνήσια θεραπεία, ανάπτυξη και τη δυνατότητα ενός μέλλοντος χωρίς το βάρος των σκιών του χθες. Είναι, τελικά, το κλειδί για να ανακτήσουμε την ηρεμία μας και να χαράξουμε ένα νέο, ανεμπόδιστο μονοπάτι προς τα εμπρός.
