Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους βλέπουμε όλο και περισσότερους από αυτούς τους «σωτήρες» είναι ο τρόπος με τον οποίο μοιράζονται οι πληροφορίες στον σημερινό κόσμο. Το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ο 24ωρος κύκλος ειδήσεων έχουν δημιουργήσει ένα πεδίο στο οποίο ο καθένας μπορεί να γίνει ειδήμονας. Είτε είναι σύμβουλος ζωής, γκουρού της ευεξίας ή ινφλουένσερ αυτοβελτίωσης και αυτοβοήθειας, αυτά τα άτομα συχνά χτίζουν τις πλατφόρμες τους πάνω σε μια απλή ιδέα: ότι έχουν βρει το μυστικό της ευτυχίας, της επιτυχίας ή της ευημερίας και είναι εδώ για να το μοιραστούν μαζί μας.
Ο «αυτοδιορισμός» τους ως «σωτήρες», συνήθως ενισχύεται από τους οπαδούς τους, οι οποίοι επίσης αναζητούν απαντήσεις. Είναι ένας κύκλος όπου κερδίζουν αξιοπιστία από τους ίδιους τους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι βοηθούν, δημιουργώντας έναν κύκλο ανατροφοδότησης που κάνει τις συμβουλές τους να φαίνονται πιο έγκυρες από ό,τι είναι.
Το πρόβλημα με τις ανέφικτες συμβουλές
Ο λόγος για τον οποίο οι λύσεις τους φαίνονται τόσο «ανέφικτες» είναι ότι συχνά βασίζονται σε ένα μοντέλο, που θεωρούν ότι ταιριάζει σε όλους. Δεν λαμβάνουν υπόψη τις μοναδικές πολυπλοκότητες της ζωής ενός ατόμου, όπως το περιβάλλον, τους πόρους ή τις προσωπικές προκλήσεις. Για παράδειγμα, ένα άτομο που μπορεί να έχει σοβαρά οικογενειακά θέματα, ή σοβαρά προβλήματα υγείας, έχει πολύ διαφορετικές προκλήσεις από ένα άτομο που ζει σε αρμονία με την οικογένεια του ή είναι απόλυτα υγιείς.
Αυτού του είδους οι συμβουλές προέρχονται συχνά από μια προνομιακή θέση, όπου το άτομο που τις δίνει δεν χρειάζεται να λάβει υπόψη τα πραγματικά εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Παρουσιάζουν μια απλοποιημένη, εξιδανικευμένη εκδοχή της ζωής και στη συνέχεια υπονοούν ότι αν αποτύχουμε να πετύχουμε, η αποτυχία είναι προσωπική. Αυτό ρίχνει το φταίξιμο στο άτομο, αντί να αναγνωρίζει τα συστημικά ή προσωπικά εμπόδια που υπάρχουν.
Αίσθημα ακύρωσης
Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους συμβουλές, μπορεί να νιώσουμε απίστευτα αδύναμοι. Μας κάνουν να νιώθουμε ότι οι δυσκολίες μας δεν είναι πραγματικές ή ότι απλά δεν προσπαθούμε αρκετά. Υπονοείται ότι υπάρχει κάτι θεμελιωδώς λάθος/πρόβλημα με μας και ότι η εύκολη, τυποποιημένη λύση τους είναι ο μόνος τρόπος για να το διορθώσουμε. Αυτό αγνοεί εντελώς το γεγονός ότι η εμπειρία μας είναι δική μας και ότι οι λύσεις μας πρέπει να είναι προσαρμοσμένες στις μοναδικές μας περιστάσεις.
Η ιδέα ότι υπάρχει κάτι θεμελιωδώς προβληματικό με μας είναι συχνά μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία που δημιουργείται από τους ίδιους τους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι μπορούν να το διορθώσουν. Στην πραγματικότητα, τα «προβλήματά» μας δεν είναι ελαττώματα της βασικής μας ύπαρξης, αλλά μάλλον το αποτέλεσμα σκέψεων και συναισθημάτων στα οποία έχουμε επενδύσει ασυνείδητα και με τα οποία έχουμε ταυτιστεί. Μας έχουν μάθει να βλέπουμε αυτά τα συναισθήματα, όπως το άγχος, η θλίψη ή η δυσαρέσκεια, ως σημάδια προσωπικής αποτυχίας, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλώς παροδικές καταστάσεις του νου. Ο αγώνας δεν έχει να κάνει με ένα προβληματικό εαυτό, αλλά με τις ανώφελες αφηγήσεις που έχουμε δημιουργήσει γύρω από αυτές τις εμπειρίες. Αποσυνδέοντας τον εαυτό μας από αυτές τις ιστορίες και αναγνωρίζοντας τα συναισθήματά μας ως προσωρινούς επισκέπτες και όχι μόνιμους ενοίκους, μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε ότι η αληθινή μας φύση δεν είναι η τσακισμένη, αλλά ανθεκτική και πλήρης.
Τελικά, οι «σωτήρες» αυτοί συχνά πουλάνε μια εικόνα για μια καλύτερη ζωή, αλλά το κάνουν χωρίς να κατανοούν τους ανθρώπους στους οποίους την πουλάνε. Εστιάζουν περισσότερο στη δική τους αφήγηση και εξουσία παρά στο να βοηθήσουν πραγματικά τους άλλους, γι’ αυτό και οι συμβουλές τους συχνά δεν αποδίδουν.
