Η γλώσσα της σύγχρονης κοινωνίας κυριαρχείται από τη βελτίωση και την ανάπτυξη. Από τα ράφια των βιβλίων αυτοβοήθειας μέχρι τα σεμινάρια επιχειρηματικής κατάρτισης, το υπονοούμενο μήνυμα είναι συχνά ότι είμαστε ένα προσχέδιο, ένα πρότζεκτ σε εξέλιξη, που πρέπει να διορθωθεί, να βελτιωθεί και να τελειοποιηθεί.
Ωστόσο, υπάρχει μια ισχυρή και απελευθερωτική αντίθετη άποψη: η ιδέα ότι ο Εαυτός μας είναι ήδη πλήρης και ότι η πραγματική πηγή των ελαττωμάτων που αντιλαμβανόμαστε δεν βρίσκεται μέσα μας, αλλά στη φωνή που μας λέει ότι είμαστε ατελείς.
Αυτή η προοπτική μετατοπίζει ριζικά την εστίαση από την αυτοβελτίωση στην αποδοχή. Αν ο ουσιαστικός Εαυτός μας, η βασική συνειδητότητα ή επίγνωση είναι ήδη πλήρης, τότε κάθε προσπάθεια «βελτίωσής» βασίζεται σε μια θεμελιώδη λανθασμένη διάγνωση. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό που υποτίθεται ότι είναι ελαττωματικό (ο Εαυτός μας), αλλά ο μηχανισμός που δημιουργεί την κριτική. Αυτός ο μηχανισμός αναφέρεται συχνά ως «εγώ», ο εσωτερικός επικριτής ή ο προγραμματισμένος και συμμορφωμένος νους. Μια συλλογή εσωτερικευμένων σκέψεων, συγκρίσεων και ανησυχιών. Αυτή η φωνή είναι το πραγματικό αντικείμενο που απαιτεί προσοχή, αλλά η «διόρθωσή» της δεν έχει να κάνει με το να την κάνουμε καλύτερη, αλλά με το να την δούμε για αυτό που είναι: μια ψευδαίσθηση.
Το ψέμα της ανεπάρκειας ευδοκιμεί δημιουργώντας ιδανικά που είναι αδύνατο να φτάσουμε. Τοποθετεί τον αληθινό Εαυτό (αυτό που είμαστε) σε μια ατέρμονη αναζήτηση του ιδανικού εαυτού (αυτό που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είμαστε). Αυτό το χάσμα δημιουργεί χρόνια δυσαρέσκεια, η οποία, κατά ειρωνικό τρόπο, τροφοδοτεί τη βιομηχανία της αυτοβοήθειας. Όταν σταματήσουμε να προσπαθούμε να βελτιώσουμε αυτό που είναι ήδη πλήρες, μπορούμε να στρέψουμε την προσοχή μας στην ίδια την επίκριση. Αυτό δεν είναι αντίσταση ή αντιπαράθεση, είναι πράξη παρατήρησης.
Αναγνωρίζοντας την κριτική φωνή ως ένα ξεχωριστό, εξαρτημένο σύνολο συγκεκριμένων σκέψεων, εξουδετερώνουμε την εξουσία της. Ο στόχος δεν είναι να εξαλείψουμε τη φωνή, αλλά να συνειδητοποιήσουμε ότι οι δηλώσεις της: «Δεν είσαι αρκετά καλός», «Θα έπρεπε να έχεις προχωρήσει περισσότερο», «Είσαι όλο προβλήματα», είναι απλώς σκέψεις, όχι γεγονότα, αλλά ούτε η αλήθεια. Με αυτή την πράξη απόστασης, η πίεση να «διορθώσουμε» κάτι, υποχωρεί. Προχωράμε πέρα από την ανάγκη για αυτοβελτίωση, επειδή ο Εαυτός μας αποκαλύπτεται ως ένα άψογο δοχείο, ενώ η κριτική είναι απλώς ο θόρυβος που το διαπερνά.
Η πραγματική απελευθέρωση, λοιπόν, είναι η ριζική αποδοχή. Είναι η βαθιά αναγνώριση ότι το μόνο πράγμα που χρειάζεται διόρθωση είναι να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ατελής. Με την διόρθωση του εσωτερικού μηχανισμού επίκρισης, η ολότητα του Εαυτού μας αποκαλύπτεται, δεν δημιουργείται. Δεν γινόμαστε καλύτεροι, απλώς σταματάμε να πιστεύουμε ότι ήμασταν ποτέ λιγότεροι.
