Η ανθρώπινη κατάσταση συχνά ορίζεται από μια ατελείωτη αίσθηση ενός αγώνα που συνήθως επιβάλλουμε εμείς στον εαυτό μας. Μας οδηγεί σε μια μοναδική, βαθιά παρανοϊκή πεποίθηση, ότι απαιτείται προσπάθεια για να γίνουμε αυτό που ήδη είμαστε. Η θεμελιώδης αυτή πλάνη δημιουργεί μια συνεχή, εξαντλητική σύγκρουση, αντιπαραθέτοντας την αβίαστη πραγματικότητα της ύπαρξης με τον τεράστιο αγώνα της επιβίωσης μέσα από τις απαιτήσεις των κοινωνικών προσδοκιών.
Η ζωή μας καταντά να είναι μια συνεχής μάχη μεταξύ της αυτής της συμμόρφωσης και της καταστολής της αυθεντικής μας φύσης. Ο τελικός στόχος, επομένως, δεν είναι μια αλλαγή σε κάτι πιο ανθεκτικό μέσα από μια άλλη περσόνα, αλλά μια πράξη άφεσης και θάρρους για να σταματήσουμε την εσωτερική αυτή αντίσταση.
Η μεγάλη παράσταση
Η τεράστια σπατάλη της ανθρώπινης ενέργειας, που ειρωνικά, η κοινωνία ονομάζει, «σκοπό» ή «επιτυχία», αφιερώνεται στη δημιουργία και τη διατήρηση ενός κατασκευασμένου εαυτού. Πρόκειται για τον νου και το σώμα που αναλαμβάνουν τους ρόλους και φορούν «μάσκες» για να συμμορφωθούν με τα κοινωνικά «θέλω». Η επιδίωξη αυτή απαιτεί μια απίστευτη, αόρατη προσπάθεια που οδηγεί σε συνεχή εξάντληση και στρες.
Η κατασκευή του «εγώ»
Για να ζήσουμε με την υπό όρους αποδοχή από τους άλλους, κατασκευάζουμε ένα εύθραυστο, άκαμπτο «μικρό σκάφος φιλοδοξίας». Αυτό το σκάφος είναι κατασκευασμένο για να πλοηγείται στις χαοτικές, αντικρουόμενες απαιτήσεις του εξωτερικού μας κόσμου, για την απόδοση της ικανότητας, την εικόνα της τελειότητας, την επιδίωξη του κύρους. Όλα φαινομενικά.
Οι ρόλοι που υποδυόμαστε δεν είναι ποτέ στατικοί, αλλά απαιτούν συνεχή παρακολούθηση και διόρθωση. Πρέπει να λογοκρίνουμε συνεχώς τα αληθινά μας συναισθήματα, να καταστέλλουμε τις αυθόρμητες αντιδράσεις μας και να επεξεργαζόμαστε τις σκέψεις μας πριν αυτές βγουν στην επιφάνεια. Αυτό είναι μια διαρκείς πηγή εξάντλησης της ενέργειας μας.
Το να υποδυόμαστε τους κατασκευασμένους ρόλους, σημαίνει να είμαστε διχασμένοι μέσα μας. Είναι μια μάχη μεταξύ του αυθεντικού μας εαυτού και της ψευδαίσθησης της κατασκευασμένης προσωπικότητας. Αυτή η εσωτερική μάχη καταναλώνει τους ψυχικούς μας πόρους που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν τη δημιουργικότητα, τη χαρά και την παρουσία μας. Τελικά η τεράστια προσπάθεια που ονομάζουμε «επιτυχία» είναι απλώς ο ήχος της εξάντλησης. Είναι ο ήχος εκείνου που παλεύει με μανία αντίθετα από την ροής της ζωής, μπερδεύοντας την αντίσταση με την κατεύθυνση.
Το παράδοξο της άφεσης
Η λύση σε αυτόν τον εξαντλητικό αγώνα δεν είναι να σπρώξουμε πιο δυνατά σε άλλη κατεύθυνση, αλλά να αφήσουμε την προσπάθεια και να αναγνωρίσουμε την αληθινή φύση της ύπαρξης μας. Η εξάντληση που νιώθουμε δεν προέρχεται από τη δυσκολία της ζωής, αλλά από την πάλη με την ροή που μας μεταφέρει.
Άφεση σημαίνει να αναγνωρίσουμε ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί από την ροή της ζωής, αλλά αναπόσπαστο μέρος της. Ο σκοπός μας, λοιπόν, δεν είναι να επιβάλλουμε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αλλά να ζήσουμε την ίδια τη Ζωή, να αισθανόμαστε, να κινούμαστε σε απόλυτο συγχρονισμό με την παρούσα στιγμή.
Θα συνειδητοποιήσουμε ότι η προσπάθεια ήταν το κύριο εμπόδιο. Η άφεση της προσπάθειας δεν είναι ήττα, είναι η απόλυτη νίκη της παρουσίας, όπου η γαλήνη που αναζητούσαμε μέσα από ατελείωτες προσπάθειες αποκαλύπτεται ως το θεμέλιο πάνω στο οποίο ήδη στεκόμαστε. Η απόλυτη ελευθερία βρίσκεται όταν σταματάμε να παίζουμε θέατρο για τον κόσμο και επιτρέπουμε στην απεριόριστη, αβίαστη ύπαρξη στην οποία γεννηθήκαμε, απλά να είναι.
