Από τη γέννησή μας, ίσως και λίγο πιο πριν, κουβαλάμε μια βαθιά εσωτερική σύγκρουση: την πίεση ανάμεσα στην ανάγκη για σύνδεση και την ανάγκη να είμαστε ο αυθεντικός μας εαυτός. Αυτός ο αγώνας, που ξεκινάει από την εμβρυακή περίοδο, παίζει ένα κρυμμένο παιχνίδι στο μυαλό μας. Η αιτία του παραμένει αόρατη, αλλά τα συμπτώματα, όπως το άγχος, το στρες, η θλίψη, ο θυμός, η απογοήτευση, είναι οδυνηρά εμφανή. Επειδή κανείς δεν μας εξήγησε τη ρίζα αυτών των συναισθημάτων, μεγαλώνουμε κουβαλώντας ένα βαρύ, ανεπίλυτο ψυχολογικό φορτίο.
Ας δούμε γιατί υπομένουμε αυτόν τον αγώνα. Ως βρέφη, η επιβίωσή μας εξαρτώταν από τη σύνδεση με τους φροντιστές μας, ιδιαίτερα την μητέρα μας. Για να νιώθουμε ασφάλεια, να τρεφόμαστε και να μας φροντίζουν, μάθαμε να συμμορφωνόμαστε με τις απαιτήσεις των γονιών μας και, αργότερα, των δασκάλων, της κοινωνίας και της κουλτούρας. Αυτή η πρώιμη διαδικασία μας έμαθε ότι η επιβίωση απαιτεί συμμόρφωση. Έτσι, θυσιάσαμε την αυθεντικότητά μας για να διατηρήσουμε αυτές τις ζωτικές συνδέσεις. Με τον καιρό, συνηθίσαμε τόσο πολύ αυτό το βάρος που πλέον μας φαίνεται φυσιολογικό. Ενώ μπορεί να μην αισθανόμαστε το φορτίο έντονα, ο αγώνας συνεχίζεται, εξαντλώντας μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Το Βάρος των Ανέκφραστων Συναισθημάτων
Αυτή η εσωτερική σύγκρουση συνδέεται βαθιά με τα ανέκφραστα συναισθήματα, ιδιαίτερα αυτά από την παιδική και νεανική μας ηλικία. Όταν καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας για να διατηρήσουμε τη σύνδεση, ο φυσιολογικός συναισθηματικός κύκλος διακόπτεται. Αντί να τα επεξεργαστούμε πλήρως, τα κουβαλάμε μέσα μας ως ατελή συναισθηματική ενέργεια. Αυτή η ενέργεια λειτουργεί ως «σκανδάλη». Όταν κάτι στη σημερινή μας ζωή την ενεργοποιήσει, τότε πυροδοτείται με τη μορφή θυμού, θλίψης, απογοήτευσης ή δυσαρέσκειας. Αυτές οι έντονες συναισθηματικές εκρήξεις δεν είναι νέες αντιδράσεις· είναι η ηχώ από τις στιγμές του παρελθόντος, όταν η αυθεντικότητά μας καταπνίγηκε για χάρη της σύνδεσης.
Αυτό το αυτόματο, πρωταρχικό πρόγραμμα για επιβίωση είναι τόσο θεμελιώδη που υπερισχύει όλων των άλλων. Αν και δεν είναι από τη φύση του πρόβλημα, συχνά ενεργοποιείται υπερβολικά, οδηγώντας σε παράλογους φόβους για κάτι που φανταζόμαστε ότι μπορεί να γίνει στο μέλλον ή σε μνήμες για πράξεις ή παραλείψεις του παρελθόντος. Η εσωτερική αναταραχή είναι ένας συνεχής κύκλος που τροφοδοτείται από τα ανέκφραστα συναισθήματα και την υποσυνείδητη πεποίθηση ότι η προτεραιότητα για αυθεντικότητα θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην απόρριψη, που θεωρείται διακοπή σύνδεσης, και υποσυνείδητα, απειλή για την επιβίωση μας.
Επαναπροσδιορίζοντας τη Σύνδεση και το Αίσθημα του «Ανήκειν»
Η πεποίθηση ότι πρέπει να προσαρμόζουμε τον αληθινό μας εαυτό και να συμβιβαζόμαστε για να συνδεθούμε με τον κόσμο, είναι ένας μύθος που ίσχυε μόνο στα πρώτα μας χρόνια. Ως ενήλικες, η επιβίωσή μας δεν εξαρτάται πλέον από την απόλυτη συμμόρφωση. Αν και εξακολουθούμε να θέλουμε τη σύνδεση, αυτή δεν πρέπει ποτέ να γίνεται σε βάρος της αυθεντικότητα μας. Ένα μεγάλο μέρος της απογοήτευσης και του φορτίου προέρχεται από το να προσποιούμαστε ότι είμαστε κάποιοι που δεν είμαστε, συμπεριφερόμενοι με τρόπους που είναι απλώς αποδεκτοί από τους συντρόφους, τους γονείς, τα παιδιά, τους φίλους, συναδέλφους, ή την κοινωνία. Αυτή η ανάγκη να ανήκουμε κάπου και να αποφύγουμε να «εκδιωχτούμε από τη φυλή» είναι ένα απομεινάρι του ενστίκτου επιβίωσης. Στον σημερινό κόσμο, όμως, είναι μια αφήγηση που μπορούμε να ξαναγράψουμε.
Ξεκινώντας τη Σιωπηλή Επανάσταση
Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε σήμερα για να ζήσουμε χωρίς περιττά βάρη; Μπορούμε να ξεκινήσουμε μια σιωπηλή επανάσταση, μια ήσυχη προσπάθεια να ισορροπήσουμε τη σχέση με τον αυθεντικό μας εαυτό. Αυτή η επανάσταση δεν απαιτεί έντονες εκδηλώσεις· ξεκινά με μικρές και σκόπιμες ενέργειες.
Ένα από τα πιο ισχυρά πρώτα βήματα είναι να μάθουμε να λέμε «όχι». Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας. Ένα απλό «Όχι, δεν έχω διάθεση» είναι αρκετό. Οι άνθρωποι που εκτιμούν πραγματικά τη σχέση μας θα σεβαστούν τα όριά μας και θα χαρούν, βλέποντας ότι τιμούμε τον εαυτό μας. Αν κάποιος γίνει χειριστικός, απογοητευμένος ή μας απορρίψει, αυτό είναι ένα σημάδι ότι η σχέση δεν ήταν ποτέ αληθινή. Δεν έχει νόημα να σπαταλούμε ενέργεια σε μια σχέση που ήταν υπό όρους. Αυτό μπορεί να μας φανεί περίεργο στην αρχή, αλλά με τον καιρό θα μας δώσει ένα βαθύ αίσθημα αυτοσεβασμού και ευεξίας.
Πρόσθετα βήματα για να ανακτήσουμε τον αυθεντικό μας εαυτό:
• Να ασχοληθούμε με νέες δραστηριότητες: Να εξερευνήσουμε χόμπι ή δραστηριότητες που μας ενδιαφέρουν πραγματικά. Το να μάθουμε κάτι καινούργιο ή να συμμετέχουμε σε μια ομάδα, μπορεί να μας βοηθήσει να συνδεθούμε με άλλους που μοιράζονται το ίδιο πάθος μαζί μας, καλλιεργώντας σχέσεις βασισμένες στην αυθεντικότητα.
• Να διατηρήσουμε ημερολόγιο για αυτοστοχασμό και αυτογνωσία: Η τήρηση ημερολογίου είναι μια πολύτιμη πρακτική. Μπορούμε να καταγράφουμε τα καθημερινά γεγονότα, να αναστοχαζόμαστε τα συναισθήματά μας και να επεξεργαζόμαστε τις σκέψεις μας. Αυτή η συνήθεια μας βοηθά να ακούμε την εσωτερική μας φωνή και να επανασυνδεθούμε με τον αληθινό μας εαυτό.
• Να εμπιστευτούμε τον εσωτερικό μας οδηγό: Όλη η καθοδήγηση που χρειαζόμαστε βρίσκεται μέσα μας. Ενώ είναι σοφό να είμαστε ανοιχτοί σε συμβουλές, που προέρχονται από αγάπη, εφαρμόζουμε κριτική σκέψη για να προσδιορίσουμε τι πραγματικά εξυπηρετεί τη ζωή και τον σκοπό μας.
Το ταξίδι μας προς την αυθεντικότητα είναι εσωτερικό. Οι απαντήσεις που αναζητούμε βρίσκονται ήδη μέσα μας, περιμένοντας να τις ανακαλύψουμε ξανά.
