Σε έναν κόσμο κορεσμένο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την κουλτούρα της κατανάλωσης, η έννοια της αυτοεκτίμησης έχει συνδεθεί επικίνδυνα με εξωτερικούς παράγοντες. Οι άνθρωποι συχνά έχουν μάθει να πιστεύουν ότι η αξία τους καθορίζεται από την εμφάνισή τους, την οικονομική τους κατάσταση ή την έγκριση και επιβεβαίωση των άλλων.
Ωστόσο, αυτή η εξάρτηση από την εξωτερική επιβεβαίωση, δημιουργεί ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και εύθραυστο αίσθημα αυτοεκτίμησης. Η αληθινή και διαρκής αυτοπεποίθηση, σύμφωνα με αυτή τη λογική, δεν έχει να κάνει με την τελειοποίηση του εαυτού μας για να ανταποκριθούμε στα κοινωνικά πρότυπα, αλλά με μια βαθιά και συνειδητή αποστασιοποίηση από αυτά. Η ιδέα ότι η αυτοεκτίμησή μας είναι κάτι που κερδίζουμε ή χάνουμε είναι μια συμπεριφορά που μαθαίνουμε. Είναι μια μορφή «προγραμματισμού» που ριζώνει μετά τα πρώτα μας χρόνια. Ένα νεογέννητο μωρό, που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τον πλούτο ή τη σωματική τελειότητα, επιδεικνύει μια καθαρή, ανεπιφύλακτη κατάσταση ύπαρξης. Η ύπαρξή του είναι η αξία του. Αυτή η έμφυτη αίσθηση αξίας υποβαθμίζεται σταδιακά από τα μηνύματα που λαμβάνουμε από το περιβάλλον μας, τα οποία συχνά εξισώνουν την επιτυχία και την ευτυχία με τα υλικά αγαθά, τη σωματική ελκυστικότητα ή την κοινωνική θέση. Αυτό δημιουργεί έναν κύκλο όπου κυνηγάμε συνεχώς εξωτερικά σημάδια, μόνο για να διαπιστώσουμε ότι η απόκτησή τους παρέχει μόνο μια προσωρινή ώθηση, αφήνοντάς μας ευάλωτους στην επόμενη κρίση ή στην επόμενη αποτυχία.
Η αυθεντική αυτοπεποίθηση, επομένως, δεν έχει να κάνει με την προσθήκη στοιχείων στην προσωπικότητά μας ή την ανάπτυξη νέων «δεξιοτήτων χειραγώγησης». Είναι μια διαδικασία απομάθησης και ανακάλυψης της εγγενούς αξίας μας, που υπάρχει πάντα. Είναι η συνειδητοποίηση ότι η θεμελιώδης αξία μας δεν είναι ένα προϊόν που μπορεί να ανταλλαχθεί ή ένα επίτευγμα που μπορεί να κερδηθεί. Ο αγώνας που αντιμετωπίζουν πολλοί δεν είναι η έλλειψη αυτοεκτίμησης, αλλά η υπερβολική επίδραση εξωτερικών παραγόντων που τους έχουν πείσει για την ανεπάρκειά τους. Ο δρόμος προς τη πραγματική αυτοεκτίμηση δεν έχει να κάνει με το να γίνουμε κάποιος άλλος, αλλά με το να απομακρύνουμε τα στρώματα των κοινωνικών προσδοκιών για να αποκαλύψουμε τον «αρκετό» άνθρωπο που υπήρχε πάντα εκεί.
Το ταξίδι προς την εγγενή αξία είναι μια πράξη ανάκτησης της ουσιας μας από τις κρίσεις του εξωτερικού κόσμου. Είναι μια ριζική αποδοχή του εαυτού μας, με τα ελαττώματα και όλα τα άλλα, ανεξάρτητα από το τι κατέχουμε, πώς μοιάζουμε ή τι επιτυγχάνουμε. Ενώ οι εξωτερικοί στόχοι μπορούν να μας υποκινούν και να μας ικανοποιούν, δεν μπορούν να αποτελέσουν βάση για μια υγιή αίσθηση του εαυτού μας. Αποσυνδέοντας την αξία μας από πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, χτίζουμε μια βάση αυτοπεποίθησης που είναι ακλόνητη και διαρκής, επιτρέποντάς μας να αντιμετωπίζουμε τις αναπόφευκτες προκλήσεις της ζωής με μια σταθερότητα που πηγάζει από μέσα και που η εξωτερική επιβεβαίωση δεν μπορεί ποτέ να προσφέρει.
