Η εμπειρία της ζωής δεν είναι σενάριο που πρέπει να ακολουθήσουμε, αλλά μια πολυεπίπεδη παράσταση όπου η μεγαλύτερη συνειδητοποίηση δεν έγκειται στο να βρεις απαντήσεις, αλλά στο να ξεσκεπάσεις αυτόν που ρωτάει. Η αρχική ταύτιση, «Είμαι αυτός ο ρόλος», είναι η απαραίτητη μυθοπλασία που πυροδοτεί το δράμα. Ωστόσο, η στιγμή της πραγματικής αφύπνισης έρχεται με την απελευθερωτική αναγνώριση ότι είμαστε αυτός που παίζει όλους τους ρόλους, ένας «θεατρικός συγγραφέας» του οποίου τα κύρια εργαλεία είναι ο αυθορμητισμός και η διάθεση για παιχνίδι. Αυτή είναι η γένεση κάθε δημιουργικής ελευθερίας: να γνωρίζεις ότι η ουσία του να είσαι ηθοποιός είναι απλά η χωρίς όρους προθυμία να παίζεις.
Η Θεία Κωμωδία της Μάταιης Αναζήτησης
Σκεφτείτε την «μάταιη αναζήτηση της αυτοπραγμάτωσης». Είναι η απόλυτη, συγκλονιστικά όμορφη τραγωδία του ανθρώπινου πνεύματος. Είναι το τελικό αριστούργημα του «εγώ», ο ρόλος του «πνευματικού» αναζητητή που αγωνίζεται να φτάσει στην κορυφή στην οποία ήδη βρίσκεται. Το να αναγνωρίσεις αυτή την αναζήτηση ως απλή παράσταση σημαίνει να προβείς σε μια βαθιά, ανατρεπτική πράξη αυτο-αποδόμησης. Και είναι μάταιη, επειδή η αλήθεια δεν είναι το βραβείο που κερδίζεις στο τέλος ενός μακρινού ταξιδιού, αλλά είναι το ίδιο το έδαφος που πατάς, εδώ και τώρα. Τη στιγμή που βλέπεις τον αναζητητή ως ρόλο, ο «ηθοποιός» βγαίνει από τις σκιές και η αναζήτηση καταρρέει στην ύπαρξη της παρούσας στιγμής. Αυτή είναι η μόνη αληθινή απελευθέρωση: η ελευθερία από την ανάγκη να την βρεις.
Η ήσυχη μεγαλοπρέπεια του «έχει παιχτεί»
Τι μένει όταν ο τελευταίος ρόλος έχει παιχτεί; Μια ηρεμία που είναι πιο ενεργητική από οποιαδήποτε προσπάθεια. Η αλήθεια που προκαλεί το μυαλό είναι ότι, όταν το σενάριο συνεχίζεται και η ψευδαίσθηση ενός δημιουργού εαυτού διαλύεται, ο κόσμος γίνεται ένα δυναμικό, αυτοκινούμενο γεγονός. «Δεν υπάρχει κανείς που να το ελέγχει ή να το χειρίζεται». Κανένας που να παίζει οποιοδήποτε ρόλο. Αυτό είναι το τέλος της προσπάθειας, η διάλυση της ψευδαίσθησης του «εγώ» και η γένεση της ριζικής αποδοχής. Η δράση είναι αγνή και ξεδιπλώνεται χωρίς προσπάθεια από την αγνή δύναμη της ίδιας της ύπαρξης.
Η απόλυτη αντανάκλαση που προσφέρει αυτή η κατάσταση είναι απλή, αλλά και συμπαντική. «Είναι αυτό που είναι». Αυτό δεν είναι μια πράξη παραίτησης, αλλά η κραυγή της απόλυτης ελευθερίας. Σημαίνει ότι δεν λείπει τίποτα, τίποτα δεν είναι λάθος και τίποτα δεν χρειάζεται να αλλάξει για να είναι η πραγματικότητα τέλεια και πλήρης. Είναι το τελικό χειροκρότημα για ένα δράμα που επέστρεψε στην πηγή του, αφήνοντας πίσω μόνο τον απεριόριστο χώρο όπου μπορεί να αναδυθεί το επόμενο αυθόρμητο έργο, πάντα καινούργιο, πάντα ελεύθερο, πάντα ήδη εδώ.
