Υπάρχει μια κυρίαρχη ψευδαίσθηση που υπαγορεύει ότι είμαστε ξεχωριστές οντότητες, διαχωρισμένοι και αναγνωρίσιμοι μέσα από την ταυτότητα μας, την προσωπικότητα και των χαρακτηριστικών μας. Ο νους μέσα από τα προγράμματα που περιέχει, έχει την τάση να κάνει διακρίσεις, να διαχωρίζει και να αποδίδει νόημα σε όλα αυτά που συμβαίνουν και όλα αυτά που σκέφτεται. Είναι η ανάγκη να καταλαβαίνει το περιβάλλον του με απώτερο σκοπό να επιβιώσει. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός και όλα, κατά παράδοξο και μυστήριο τρόπο, είναι Ένα και Απόλυτο, που απλά εμφανίζεται σαν ξεχωριστές μορφές. Είμαστε σαν τα κύματα του ωκεανού που εμφανίζονται και εξαφανίζονται, αλλά όλη την ώρα αυτό που κυματίζει είναι ο ίδιος ο ωκεανός.
Είμαστε κοινωνικά κατασκευασμένα πλάσματα που προσπαθούμε να είμαστε διαφορετικοί λόγω της ψευδαίσθησης του διαχωρισμού. Είμαστε κοινωνικά σχεδιασμένοι μέσα από συμμόρφωση που πήραμε στα παιδικά μας χρόνια, που συνεχίζεται και διατηρείται μέχρι και σήμερα. Μαθαίνουμε μέσα από αυτή τη συμμόρφωση ότι δεν είμαστε αρκετοί όπως γεννηθήκαμε και ότι πρέπει να κάνουμε πράγματα ή να γίνουμε κάτι για να μας αποδέχονται και να μας αγαπούν. Και τότε μας κάνουν να πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε όλα αυτά τα πράγματα εφαρμόζοντας έλεγχο πάνω στον εαυτό μας, στο περιβάλλον και στις περιστάσεις μας, αλλά και πολλές φορές πάνω σε άλλους ανθρώπους. Τότε μας πιάνει εμμονή, τα κολλήματα και υποφέρουμε και μεις και οι γύρω μας.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να μεταφέρουμε τη προσοχή μας από τη ταραχή του κύματος στα βάθη του ατάραχου ωκεανού. Να αναγνωρίσουμε και να συνειδητοποιήσουμε όλα αυτά που δεν είμαστε και αυτό που μένει, δεν μπορούμε ούτε να το δούμε, αλλά ούτε να το σκεφτούμε, γιατί απλά είναι αυτό που αληθινά είμαστε.
