Υπάρχει κάτι που συμβαίνει κατά τη διάρκεια ενός παιδικού ψυχικού τραύματος το οποίο δεν συζητείται συχνά, αλλά είναι πολύ σημαντικό να το γνωρίζουμε.
Κατά τη διάρκεια ενός τραύματος, ο νους προσπαθεί να μας προστατεύσει δημιουργώντας ένα διαχωρισμό που καταλήγει σε δύο επιλογές. Η πρώτη, είναι να αποσυνδεθούμε από το γεγονός ή το άτομο που μας έβλαψε. Και η δεύτερη είναι αποσυνδεθούμε από τον εαυτό μας.
Είναι πολύ δύσκολο να αποσυνδεθούμε από το άτομο ή το γεγονός που μας ‘έβλαψε’, γιατί σαν παιδιά χρειαζόμαστε να βασιστούμε σε έναν φροντιστή. Ή όταν είμαστε ενήλικες και θέλουμε να παραμείνουμε ως μέλη μιας ομάδας, τότε αποσυνδεόμαστε από τον εαυτό μας. Αυτό ονομάζεται τραύμα. Και συμβαίνει όταν σταματάμε το συναίσθημά που έχουμε εκείνη τη στιγμή, στη μέση, και αποσυνδεόμαστε από την πτυχή του εαυτού μας που κρατά αυτό το συναίσθημα.
Αυτό μας αφήνει φοβισμένους, μη αυθεντικούς και πολλές φορές δυστυχισμένους. Τι κάνουμε λοιπόν; Πρέπει να επουλώσουμε το τραύμα μέσα μας. Ο τρόπος για να το κάνουμε αυτό είναι με την πρόσβαση σε αυτό το τραυματισμένο μέρος του εαυτού μας. Το κομμάτι του εαυτού μας που έχουμε παραμερίσει και αφήσει πίσω για να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Χρειάζεται το συναίσθημα που αφήσαμε στη μέση, να ολοκληρωθεί για να έρθει η λύτρωση από τον πόνο φυλάμε τόσο καιρό.
Μπορούμε να γίνουμε εμείς, σαν ενήλικες που είμαστε, γονείς του μικρού και φοβισμένου παιδιού μέσα μας και να το βοηθήσουμε να ολοκληρώσει τα συναισθήματα που έμειναν στη μέση. Φανταστείτε ότι κάθεστε μαζί και συνομιλείτε για το γεγονός που έγινε, μέσα σε ένα κλίμα αγάπης, αποδοχής και ενθάρρυνσης. Εσείς σαν γονέας, τώρα, με πολλή κατανόηση, ρωτάτε και ακούτε πως ο νεότερος εαυτός σας βίωσε το γεγονός και τι ένιωσε. Χρειάζεται να εξηγήσετε στη παιδική πτυχή του εαυτού σας ότι, λόγω έλλειψης γνώσης και αντίληψης, είχε παρερμηνεύσει το γεγονός. Προσφέρετε μια θετική εξήγηση, ότι ούτε κινδύνευαν, αλλά ούτε οι γονείς του ή άλλος έκαναν κάτι με σκοπό να το τραυματίσουν. Ότι τελικά μόνο αγάπη έχουμε να του προσφέρουμε, μια μεγάλη αγκαλιά, και να το καθησυχάσουμε ότι είναι μια πολύτιμη και σημαντική ύπαρξη, ότι αξίζει τα καλύτερα, ότι όλα θα πάνε καλά, και ότι θα είμαστε πάντα κοντά του.
Χρειαζόμαστε να αναπτύξουμε μια καινούργια σχέση μεταξύ του παιδιού και του ενήλικα εαυτού μας, με θεμέλιο την αγάπη, τον σεβασμό, και ενθάρρυνση.