Τίποτα δεν γεννιέται στ’αλήθεια, ούτε προκύπτει κάτι σαν ανεξάρτητη και ξεχωριστή ύπαρξη. Όλα όσα εμφανίζονται είναι η δυναμική έκφραση της μίας αδιαίρετης πηγής. Η γέννηση και ο αποχωρισμός είναι ψευδαισθήσεις στον κόσμο των μορφών, διακρίσεις που γίνονται μέσα στο παιχνίδι της «Συνειδητότητας». Όπως ένα κύμα δεν μπορεί να υπάρξει εκτός του ωκεανού, έτσι και όλα τα πράγματα παραμένουν αχώριστα από την ουσία που τα γεννά.
Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος, μόνο το συνεχές ξεδίπλωμα της πηγής μέσα από διαρκώς μεταβαλλόμενες εκδηλώσεις και εκφράσεις. Αυτό που εμφανίζεται ως ξεχωριστή ύπαρξη είναι απλώς αυτό που εκφράζεται με άπειρες μορφές, υπενθυμίζοντας μας ότι ο διαχωρισμός είναι μόνο ένα εννοιολογικό πέπλο πάνω από την ενότητα του όλου.
Θα μπορούσε κάτι να είναι ποτέ στ’αλήθεια χωριστά από το σύνολο; Ο διαχωρισμός αυτός είναι απλά ένα φανταστικό όνειρο μέσα στην αιώνια πραγματικότητα της ύπαρξης;
