Η επίγνωση συχνά θεωρείται ως μια ιδιότητα ή χαρακτηριστικό που χρησιμοποιούμε για να αντιληφθούμε τον κόσμο. Ωστόσο, ο τίτλος αυτού του κειμένου στηρίζει ότι η επίγνωση δεν είναι απλώς ένα εργαλείο αλλά η ίδια η ύπαρξη μας. Δεν έχει σημασία αντί για τη λέξη επιγνωση, την πούμε Αγάπη, Θεό, απόλυτο Είναι, ο Ων, ή όποια άλλη παρόμοια λεξη θέλετε.
Είναι το σκηνικό πάνω στο οποίο εκτυλίσσονται όλες οι εμπειρίες. Αυτή η προοπτική ευθυγραμμίζεται με ορισμένες φιλοσοφικές και πνευματικές παραδόσεις που βλέπουν την επίγνωση ως την απόλυτη πραγματικότητα, από την οποία προκύπτουν όλα τα φαινόμενα.
Όταν λέμε «η Επίγνωση είναι αυτό που είσαι, ήδη», υποδεικνύουμε ότι η αληθινή μας φύση δεν είναι κάτι ξεχωριστό από την ολότητα της ύπαρξης, αλλά ένα και το ίδιο με αυτή. Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε οντότητες που διαθέτουν επίγνωση. Η επίγνωση είναι η ουσία που μας συνθέτει. Αυτή η κατανόηση διαλύει τη διχοτόμηση μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου, υποδηλώνοντας ότι και οι δύο είναι εκδηλώσεις της ίδιας θεμελιώδους αρχής.
Υπογραμμίζεται επίσης, ότι όλα όσα αντιλαμβανόμαστε: αντικείμενα, μορφές, σκέψεις, αισθήσεις και συναισθήματα, συμβαίνουν μέσα στην επίγνωση. Αυτό σημαίνει ότι η επίγνωση δεν είναι απλώς ένα παθητικό υπόβαθρο αλλά ένα ενεργό πεδίο που περιλαμβάνει όλες τις εμπειρίες. Είναι μέσω του οποίου αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο και είναι η πηγή από την οποία προκύπτουν όλες οι αντιλήψεις.
Αυτή η προοπτική αμφισβητεί τη συμβατική άποψη ότι η αντίληψη είναι μια διαδικασία σύλληψης της εξωτερικής πραγματικότητας. Αντίθετα, προτείνει ότι η αντίληψη είναι μια εγγενής πτυχή της ίδιας της επίγνωσης. Τα αντικείμενα, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που βιώνουμε δεν είναι ανεξάρτητες οντότητες αλλά εκδηλώσεις μέσα στο πεδίο της επίγνωσης.
Η ιδέα ότι η επίγνωση είναι αυτό που ήδη είμαστε έχει βαθιές επιρροές στην κατανόηση του εαυτού και της ταυτότητάς μας. Εάν η επίγνωση είναι η θεμελιώδης μας φύση, τότε η έννοια ενός ξεχωριστού, ανεξάρτητου εαυτού γίνεται λιγότερο σχετική. Η αίσθηση της ταυτότητάς μας, η οποία συχνά συνδέεται με σκέψεις, συναισθήματα και φυσικές εμπειρίες, θεωρείται ως μια παροδική εκδήλωση μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της επίγνωσης.
Αυτή η κατανόηση μπορεί να οδηγήσει σε μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τη θέση μας στον κόσμο. Μας ενθαρρύνει να κοιτάξουμε πέρα από τις εφήμερες πτυχές της ύπαρξής μας και να συνδεθούμε με τη βαθύτερη, αμετάβλητη ουσία της επίγνωσης. Αυτή η σύνδεση μπορεί να καλλιεργήσει μια αίσθηση ενότητας και διασύνδεσης, καθώς αναγνωρίζουμε ότι η επίγνωση δεν περιορίζεται σε ατομικές εμπειρίες αλλά είναι ένα κοινό, κοσμικό πεδίο.
Το να ενστερνιστούμε την ιδέα ότι η επίγνωση είναι αυτό που ήδη είμαστε μπορεί να είναι μια βαθιά εμπειρία που αλλάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Μας καλεί να ξεπεράσουμε τα όρια της συμβατικής μας κατανόησης και να εξερευνήσουμε τα βάθη της συνειδητότητας. Αναγνωρίζοντας την επίγνωση ως τη θεμελιώδη μας φύση, μπορούμε να βιώσουμε μια αίσθηση απελευθέρωσης από τους περιορισμούς μιας περιορισμένης αυτοαντίληψης. Αυτή η προοπτική μας ενθαρρύνει να προσεγγίσουμε τη ζωή με μια πιο ανοιχτή αίσθηση και με μια περιέργεια, αναγνωρίζοντας ότι όλες οι εμπειρίες είναι μέρος ενός ευρύτερου, αλληλένδετου συνόλου. Μας καλεί να αγκαλιάσουμε πλήρως την παρούσα στιγμή, όχι απλώς ως παρατηρητές αλλά ως εκδηλώσεις της ίδιας της ζωής.
Η επίγνωση προσφέρει μια βαθιά εικόνα για τη φύση της συνειδητότητας και της αντίληψης. Μας προκαλεί να ξανασκεφτούμε την κατανόησή που έχουμε για τον εαυτό μας και την πραγματικότητα, δείχνοντας προς μια βαθύτερη ύπαρξη ολότητας. Αγκαλιάζοντας αυτήν την προοπτική, μπορεί να βρεθούμε σε ένα ταξίδι αυτο-αποκάλυψης που οδηγεί σε πιο βαθιά σύνδεση με τον κόσμο και με τον εαυτό μας.
