Κυνηγάμε τις σκιές, λαχταρώντας την αγάπη, την αφθονία, τη χαρά και την ελευθερία, πιστεύοντας ότι βρίσκονται έξω από εμάς ή σε μελλοντικές στιγμές. Ωστόσο, η ίδια η ουσία αυτών των θησαυρών βρίσκεται αδρανής μέσα μας, σαν σπόροι που περιμένουν τον ήλιο, το Φως. Δεν είναι αποκτήματα, αλλά αποκαλύψεις της έμφυτης φύσης μας.
Φανταστείτε έναν σπόρο, που κρατάει μέσα του το πρότυπο ενός πανίσχυρου δέντρου. Δεν πασχίζει να γίνει το δέντρο που είναι, απλά ξεδιπλώνεται, επιτρέποντας στις εγγενείς δυνατότητες του να ανθίσουν. Έτσι και εμείς, κατέχουμε το πρότυπο για μια ζωή πλούσια σε αγάπη, που ξεχειλίζει από αφθονία, ακτινοβολεί από χαρά και δεν περιορίζεται από όρια.
Η ψευδαίσθηση της έλλειψης πηγάζει από τη λήθη αυτής της αλήθειας. Στρώνουμε τη ζωή μας με περισπασμούς, αναζητώντας την επιβεβαίωση και την εξωτερική εκπλήρωση, ενώ η πηγή βρίσκεται μέσα μας. Να το θυμόμαστε, σημαίνει να καλλιεργούμε το έδαφος της αυτογνωσίας και της αυτεπίγνωσης, να καλλιεργούμε τον σπόρο με ευγνωμοσύνη και να τον φωτίζουμε με τον ήλιο της αυτο-αποδοχής.
Δεν είμαστε άδεια δοχεία που περιμένουν να γεμίσουν. Είμαστε κήποι, που ήδη ξεχειλίζουν από τη δυνατότητα της απεριόριστης ομορφιάς. Η αγάπη που αναζητούμε είναι η αγάπη που είμαστε. Η αφθονία που ποθούμε είναι η αφθονία που κατέχουμε. Η χαρά που επιθυμούμε είναι η χαρά που περιμένει την αναγνώρισή μας. Η ελευθερία που λαχταράμε είναι η ελευθερία να είμαστε ο αληθινός μας εαυτός. Ας ξαναθυμηθούμε τη φύση μας και ας φροντίσουμε να υπερβούμε όλα εκείνα που εμποδίζουν τον σπόρο μέσα μας να ανθίσει.
